hele bir de arka fonunda cahit berkay müziği çalan acıklı türk filmleri izlenirse kat kat artan bir duygudur. filmlerde ölen karakterleri görüp anne ve baba akla gelirdi. hepinizden hesap soracam ulan!
Hâlâ yaparım bunu. Hatta cenazelerini de düşünürüm. Nasıl geçeceğini, ne durumda olacağımı, acıdan harap olacağımı, onları bir daha göremeyişimi... Sonra da ağlarım hönküre hönküre.
Psikopat mıyım neyim.
Tek ruh hastası ben değilmişim ahshdh.
Çocukken kendimi ağlatmak istediğimde anne babamın öldüğünü düşünürdüm. Başıma neler geleceğini üvey baba ve annemin bana nasıl kötü davranacagını, kusa kusa ağlardım sonra djhddn.
Hatırladıkça gene üzülüyor insan. Anne babasını trafik kazasında kaybetmiş, dedesi ve büyükannesiyle yaşayan bir çocuk vardı ilkokulda. Bir dönem bu düşünce öylesine zihnimi meşgul ediyordu ki teneffüslerde onu bulmaya çalışıyor, gördükçe tekrar tekrar ağlıyordum. iyisi mi kendimi erken yaşta öldüreyim de bu acıyı yaşama ihtimalim kökten yok olsun fikrine bile kapılmıştım.
Düşünüp değil de, rüyamda (aslında doğrusu kabus olmalı, neyse) görmüştüm; -sanırım 6-7 yaşlarındaydım- annem ölmüştü, o kabusun bazı ayrıntılarını hâlâ hatırlarım, ancak burada yazmayacağım, öyle bir ağlaya, boğula, bağıra uyanmıştım ki, “anneciğim anneciğiimmm” diyerek, annem yanıma uçmuş, “anneciğim ben buradayım bak, hiçbir şey olmadı korkma, iyiyim.” Demesine rağmen dakikalarca emin olamamıştım, öyle kötü etkilemişti beni. *
