büyüdükçe birşeylerin değiştiğini farkına varmaya başladım. yetişkinliğe geçişte tüm insanların katlanması gereken, tanrının adeta çocukluğumuzdan vazgeçtiğimiz için bizi cezalanadırdığı, iç dünyamızdaki o derin çatışmaların, hezeyanların dışımıza vurduğu, vücudumuzda şekillendiği o lanetli dönem çıka gelmişti. yüzümdeki katlanılabilinir tek ifade olan çocuk güzelliğini ve masumiyetinide yitirdiğim günlerde kendimin ve yeniden hep yeniden varoluşan çevremin parça parça farkına varmaya başlamıştım. kızlar tarafından ilk ötekilleşmemi, ıraksanmayı farkedişim yine aynı dönemdedir.erkeğe nazaran daha çabuk gelişen, daha erken filizlenen, vücudundaki değişikliklerin daha erken farkına varıp bunları anlamlandırmaya çalışan kız çocukları; içlerindeki doğanın bu acımasız oyunu olan; cinselliğin tohumlarını o masum çocuksu naiflikten arındıramamaya başlayanlarda onlardı. bu kadar çocuk olupta bu kadar masumiyetle çelişki içinde olan başka hiç bir yaratık yoktur. yeni tomurcuklanan memeleri, farkına varmaya başladıkları cinsel organları ve içlerindeki bilinçsiz üreme dürtüsüyle hiç bilmedikleri bu alemde nasıl hareket edeceklerini kestirememeleri onları alemin en basit ve en çelişkili varlığı yapmaya yeterdi.
işte tam o dönemdir çirkinliğimin farkına varmaya başlamam. samimi bir şekilde uzaklaştırılmam, yalnızlığa itilmem. içlerindeki bu inanılmaz dürtünün katlanılabilirlik sınırlarını aştığı o anlarda , hareketlerine sirayet eden o fütursuzluk beni başka bir gözle gördüklerinin kanıtıydı. bir gün sınıfta sessizce sırama oturmuş evimizin arka bahçesini düşünürken bizden bir karış daha uzun, daha serpik ve daha dayanamayan bir kız gelip, sıra arkadaşıma çocuklara özgü bir sevecenlikle; ama ancak bir kadına ait dokunuşlarla içindeki o fazla enerjiyi topraklamaya çalışıyordu. aptalca bir el şakalaşması cinselliğin o esrik çevresinde güvenli bir bölgeydi. böylece erkeği tanıyıp içindeki merakı ve fazla enerjiyi yok edecekti. işte tam o esnada dürtülerim ve oyun isteğim beni de onlara katılmak konusunda harekete geçirdi. gayet heyecanlı bir şekilde karşımdaki hayat dolu kızın omzuna dokundum. ilgilenmedi benimle, farkıma bile varmadığını zannettim. ısrarla dokunmaya, oyuna dahil olmaya çalıştım.elimi tuttuğu gibi bükmesi bir oldu. inanılmaz bir acı ve hayal kırıklığı doldu ciğerlerime. tek kelime bile edemedim. kuyruğunu kısıp çekilen hayvanlar gibi içimde damarlarımı patlatan bir baskıyla, gidip yerime oturum. yüz binlerce yıllık insanlık tarihinin küçük temsilini yaşamış, doğanın bizim kalbimizden geçenlerle hiç ama hiç ilgilenmediğini örtük bir şekilde anlamıştım. günler içinde bu samimi reddedişler hayatımın her esnasına yayılmıştı. önceleri benimle oynayan, gezen bütün kızlar bir tahammülsüzlükle çullanmışlardı üstüme.erkek arkadaşlarıma gelince; onlar şimdilik aralarında olmamın çıkarlarına ters olduğunun farkında olmayacak kadar çocuktular. demek ki onlara yönelik beklentilerim, sosyal bütünlüklerine tehdit niteliğinde değildi. belkide hayatlarının bu bölümünün, nicelikten yoksun olacağının dürtüsel olarak farkındaydılar.
yarar sağlama ihtimali olmayan durum.
çirkin ama kendini tarihe adını altın harfle yazdırmış büyük insanlar var.
not: ayrıca tamam nasıl ölüyoruz hocam hemen ölelim.
Böyle bir gerekliliğe olanca gücümle karşı çıkıyorum. Çirkindir ama sempatiktir ya da çirkindir ama karizması vardır. Peki ya kime göre veya neye göre çirkin?
