süperbabanın gönlümüzdeki yerinin yanına gelmiş oturmuş, baştacı tv olaylarından biridir.bu nasıl bi hassasiyettir, nasıl oyunculuklardır, nasıl bir yönetmektir, nasıl şarkı seçmektir, nasıl da insanın içine içine dokunmaktır dedirten şahane dizi. her bölümden sonra insan biraz kendiyle başbaşa kalır, gözyaşlarının özetini çıkarır, ögrendiklerini gözden geçirir ve tüm oyunculara özellikle de çagan ırmak'a binlerce teşekkür eder...
annenin ve babanın gözyaşlarıyla izlediği, geçen sene yayınlanan televizyon dizisi.
bizleri de derinden etkilemiştir. cehennem mahallesi gibi abuk sabuk diziler bile günde kırk kere yayınlanırken, çemberimde gül oya neden yeniden yayınlanmıyor, işin içinde bir çapanoğlu mu var, merak konusudur.
her ama her bölümü hüzün yüklü çok çok güzel bir dizidir.kayıp nesil olan bizler çok şey öğrendik *.öğrendiklerimizden biri de şuydu: elde kalan yine kendimizdik,inançlar uğruna direnmek,acı çekmek ve hatta kayıp vermek o an için çok değerliydi ama kimseyi kaybetmeye değmezdi.Özellikle savaş verdiğimiz dava arkadaşlarımızla yıllar sonra buluştuğumuzda büyük yeşil bahçeli malikanelerinde Amerika'ya okumaya gönderilmiş çocuklarını anıyorsak...
--spoiler--
fikirleri ve inançları uğruna yok olan hayatlara ve türkiye'Yi seven herkese saygıyla adanmıştır. bir hikaye ya da bir dizi filmin asla yeterli olamayacağını bile bile...
--spoiler--
öyle bir diziydi ki bu, daha iyisi yok. kaç kaliteli dönem dizisi çekildi ardından ama yok... hiç biri bu dizi gibi olmadı, olacağını da zannetmiyorum. sanki her bir karakter bizden biriydi. yurdanurla mehmet in aşkı gibi aşk diledi herkes onları izlerken, suna ablayla, cananla güldü ağladı, zarifenin çığlığıyla, sema hanımın sonuyla yaşlara boğuldu. defalarca izledim. defalarca da izlerim.
çağan ırmağa sırf bu diziyi bize kattığı için bile sonsuz teşekkürler, onun ve tümm ekibin önünde eğilirim ben ancak.
