Evde tek çalışan benim, bazı günler çok yoğun oluyor hatta öyle yoğun oluyor ki; o gün hiç dedikodu yapamıyorum. ( sanki sen yapmıyorsun nonoşum)
Neyse, bari eve gelince ütüm yapılsın istiyorum. Yok evin en küçüğü olarak kimseye söz geçiremedim.
Zaten akşam olunca, tükenmişlikle yeniden doğma hissiyatı üzerinde kararsız kalmışım neden yarını düşündürecek şeylere maruz kalıyorum?
Bu sistem çok haksız.
fiziki olanı her şeye ilaç gibidir.
incir çekirdeğini doldurmayan dertlerini unutursun.
zevk almamaya başladığın yemek, çay ziyafet gibi gelir.
uyumanın ne kadar değerli bir şey olduğunu anlarsın.
bunlara ek olarak bir de hediyesi var.
sabah zımba gibi kalkarsın.
bu aralar aynılarını yaşıyorum da.
