çalışan bir üstüne boşanmış bir annenin çocuğu olarak katılmadığım tespit. sevgi sadece evde oturup herdaim çocuğa hizmet etmekle verilmiyor. bunun için efor ve sağlıklı bir ruh gerekiyor. anne sevgi doluysa çocuğu her koşulda manevi olarak tatmin ediyor. çalışsa da çalışmasa da..
Kadınlarda değil de ebeveynlerin çocuklarında "kendini değerli" hissetmeyle ilgili problemler doğurabilmektedir. yaşamın ilk yıllarında, infantın edindiği kodlamalar önemlidir. Çünkü infant ihtiyacını doyuramadığı zaman dünyayı - kendisi ile dünya ayrımını yapamadığından - ve kendisini kötü bir varlık olarak algılayacaktır ya da daha tehlikelisi hiç var olmama endişesine kapılacaktır. Devamlı ilgiye muhtaç, yalnızlık nevrozlarının temelinde bu yatıyor olabilir. Kişi sürekli davetkar olacak, edindiği arkadaşı ya da arkadaşının ona verdiği değeri asla bırakmak istemeyecek ve bunu karşı tarafa belli edecektir.
Fakat bunun anneden çok anne yerine geçen bakım verenle alakası vardır. Bir baba da anne olabilir. bu durumda anne çalışmak durumundaysa babalarda anne gibi çocuklarının bakımını üstlenebilir, onlarla ilgilenebilir. bu örneği en basit doktor bir anne, öğretmen bir baba üzerinden yürütebiliriz. evin maddi kaynağını anne sağlıyorsa, baba çocuklarla ilgilenebilir. bu babanın eksikliği değildir... "adam gibi adam" hiç yoktur zaten, erkek çocuklara bakmayı bir zaafiyet ya da duruma düşme gibi algılamamalıdır. önemli olan insani olarak uyum sağlamaktır.
