zeki insanlar, normal insanlara göre gariptirler,onlarla duygusal bağ kuramaz ve normal hayata adapte olmak için çok zorlarlar kendilerini.etraflarındakiler için garip denilesi kişilerdir.ötesi yoktur,en yakın dost olamazlar.hayatları daha farklıdır,önemsiz ayrıntılara takılmazlar ama duygusal yönden çok zayıftırlar;bu yüzden aslında etrafındakilerinin düşünceleri onlara acı verebilir.mutsuzluklarının nedeni tek oluşlarıdır kısaca...
çok okuyanın ufku açılır, ufku açılan insan merak eder, merak eden araştırır, gezer, görür, cevap bulur. cevabı bulabilen insanda zeka kıvılcımları belirir. belirdikçe (uyandıkça) etrafındaki saçmalıkların da farkına varır, sahtelikleri görür. gören göz mutsuz olur. herşey o bir kitapla başlar. keşke okumasaydık da mutlu mu olsaydık?
benim küçücükken, minicikken bir patronum vardı. ben küçükken bile çalışır, kendi paramı kendim kazanırdım. ilk cümlede vermek istediğim alt anlam bu ama yine de ana anlamı da kaçırmayın. bir patronum vardı ve affedersiniz çok geri zekalıydı. babasından o işyeri kalmamış olsaydı açlıktan ölürdü muhtemelen. öyle geri zekalıydı. öyle salakça yalanlar uydurur ve koca koca adamların buna inandığını sanırdı ki ben o küçücük yaşımda (çok da küçük değil, 17) onun yerine utanırdım. karşısındaki inanmadığını belli ettiyse b planı hazırdı her zaman. "abi vallaha..." diye başlayan ve ikna edici olmayan, sadece bıkkınlık veren cümleler.
fazla uzatmayayım, mutsuzdu. kimseye, hiçbir şeye güveni yoktu. en ufak bir eleştiriden kötü etkilenir, günlerce uf çeker gezerdi. ve derdi ki "zeki insanlar mutsuz olurmuş."
bu hikayeden çıkarılacak dersleri özet geçiyorum beyler:
1. zeki olduğuna çok inanan insan büyük ihtimalle fazla zeki değildir.
2. mutsuz olmanın sebebi her zaman zeka olmayabilir.
3. 17 yaşındaysanız ve benim gibi bir patronunuz varsa hayat ne kolay, sürekli kandırırım diye düşünmeyin. zira en geçerli sebeplerinizi bile bahane olarak görüp sizi sıkboğaz edebilir. işinizi çok iyi yapsanız bile ikna olmayabilir.
4. sakın böyle adamlara zeki olmadıklarını söylemeyin, sürekli kendini ispatlamaya çalışarak kafa sikerler.
zeki insanlar mutsuzlardır çünkü çok fazla sorgular ve kolay güvenmezler. Körü körüne arkadaş yada dost ilan etmezler birilerini, önemli olan kalabalık gruplarla gününü gün etmek değil, konuşabildiği,tartışabildiği,insanlarla günü ve zamanı anlamlı kılmaktır. zaman kavramı ve bunu kimlerle değerlendirdikleri önemlidir onlar için. seçicilikleri ve olayları bakmaktan ziyade görme yetenekleri onları mutsuz kılar.
-n'aber pis kafa?
+kötü be abi
-hayırdır len?
+bu insanların sahtelikleri yoruyor beni be abi
-ne diyon la mal şşşt karıya bak
+he bir de senin gibi öküzler var işte
-ne dedin lan karıya odaklandım seni duyamadım
+ya siktir et hayat sana güzel be abi...
zeki insanlar mıdır bilmem ama çok düşünen insanlar kesinlikle genelde mutsuzdur. devamlı hayatı, çevresindeki insanların tavırlarını sorgulayan, gelecekle ilgili olumlu ya da olumsuz düşüncelere dalan, her an her şeyin farkında olma çabasındaki insanlar çok kolay mutsuz olabilirler. oysa hayatı çok da sorgulamadan koydum gitti şeklinde yaşayan adam diğerine oranla çok daha mutlu yaşar. hangisi doğrusunu yapıyor, bilemiyorum.
ota boka mutsuz olup ve kendini zeki sanıp mutlu olmaya çalışan insanların kullandığı söz öbeği, ahahahaha yazık lan size.
ben mutluyum o zaman geri zekalı olmam lazım. *
