saçma bir iddiadır bence. bir insan yeteri kadar komple bir zekilik de ise, mutsuzken de, mutluyken de hala zekidir. değişmez. ama mutlu veya mutsuz olmak bir duygu değişimidir. bu değişimler hayatın getirisidir. hayatın bu tip getirilerine karşı, zekiler mutsuzdur, aptallar mutlu veya zekiler mutludur, aptallar mutsuz denilmemelidir. herkeste, kesin bir yargıya varma, ya da tam bir genelleme yapma isteği var, uyuz oluyorum bu duruma. bırakın ya yaşayın işte akışına.
dünyayı anladıkça insan, tanıdıkça, bilinçlendikçe; aynı oranda mutsuzluğa sahip olur.
görür çünkü artık, düşünür ve bilir.
mutlu anlarında bile hatırlayıp hüzünlenebilecek bir şeyleri mutlaka vardır.
mutlu olsa bile hep bir yanı mutsuzdur.
maske edinir bu yüzden. ya da göz ardı etmeye çalışıp mutlu olmaya çabalar.
ama mutsuz yanı hep içinde kalır.
gerçi anlattığım zeki değil de akıllı insan olabilir. aralarındaki farkı hep unutuyorum.* ama daha fazla düşünenin daha çok üzüldüğüne eminim.
