insallah aptal olmakla bir ilgisi yoktur. Cünkü korkunc derecede daha önce gittiğim bir yerin yolunu bile karistirabiliyorum. Bi de sanki önceden hic gitmemis gibi hatta ve hatta o sehre ilk defa gelmis rolü yapıp yol soruyorum insanlara assdjkjkj. Sırf bu yüzden araba kullanmak bir ölüm benim icin. Bön müyüm acaba cok merak ediyorum!
dahil olmadığım güruhtur.
nerede olursam olayım ister bina deyin ister sokak cadde deyin(yurtiçi-dışı) kaybolmayı beceremiyorum sözlük. gereksiz kafamda mekanın planı canlanıyor veya sokak caddelerden nerelere gidebileceğim. sanırım fotografik hafıza sorunu bu. ki bir de harita, kroki gördüysem ah ben işte o zaman master degeeliğimi ilan edebilirim.
evet yeni nesil satnav olabilirim.
sevgiler.
çok can sıkıcı bir şeydir.
evimi bulamıyorum! bu sadece yön duygusuyla da ilgili olmayabilir. ev çünkü bu. hem de doğduğumdan beri aynı yerde oturuyoruz.
sanki bizim oraların yabancısıymışım gibi davranaraktan evin etrafında bildiğim yerleri birilerine soruyorum. öyle eve varıyorum.
dün gece rüyamda da evi bulamadım;
okuldan dönüyorum, yolun üstünde bir arkadaşımla konuşuyorum. sonra birden kafam karışıyor gecelere kadar bir sürü sokaklara giriyorum bulamıyorum. terliyorum, ağlıyorum, koşuyorum. evden arıyorlar geç kaldın diye, kayboldum da diyemiyorum. işte bilinçaltım bile benimle dalga geçiyor. halbuki buldurabilir. evi önüme çıkarabilir. yapmıyor pislik.
sonra uyandım mecbur. ohh evdeyim.
sürekli başkalarının yardımına ihtiyaç duymaktır. şahsım gibi sağını solunu bilmekten öte yön duygusuna sahip değillerdir, allah'tan yardım sever insanlar varda kaybolmuyoruz.
istiklalde bi pasajdan çıkınca geldiğiniz yöne geri dönmek gibi saçma etkileri olur hayatta. bi süre sonra ayıp haa ben tünele kayıyordum hacı diyerek geri dönersiniz ama çok acıklı yine de. çok.
öğrencilik yıllarında oturduğum ev yön-salak arkadaşların çok rahatlıkla bulduğu bir evdi, ev tarifim şu şekildeydi; "kanka son durakta in, caminin yanında büyük bir atatürk heykeli var, atamızın parmağıyla gösterdiği daire benim odam." gerçekten heykel tam bizim apartmanı, bizim katı ve benim odayı gösteriyordu, *
bir nevi zihinsel hastalık,eksiklik.
kendimden biliyorum ki yön duygusu olmayan insanlar yabancı bir yere on kez de gitmiş olsalar tekrar gittiklerinde kaybolabilirler.mahalle bakkalının yerini bile tarif edemezler.bir araçtan indiklerinde bazan yön duyguları sıfıra iner ve gidecekleri yönün tersi istikametine giderler.mesafe çıkarımı yapamazlar.şehre yeni gelmiş kişilere şehirlerini gezdiremezler.evlerin cephesini bilmez,kıbleye duramaz masaüstü frpde ranger olamazlar.
