Durup dururken üzerine kompressör düşen arabam olmadığı için, artık tabana kuvvet demiş bulunmaktayım. içimden park halindeki arabamı s*kip geçen kompressöre söve söve yürürken, karşıdan gelen yakışıklı, gözleri çakmak çakmak bir delikanlı yaklaşıp, sizi daha önce görüp beğenmiştim, birşeyler içelim mi? diye sordu. Ben de kabul ettim. Bir kafede oturduk, cebinden bir kutu çıkardı ve bana evlenme teklif etti. ( Yıldırım aşkına tutulmuş da. ) Evet dedim ve hemen gidip düğün günümüzü aldık...
( Olmadı tabi ki, böyle bir şey. Hayal anasını satiyim, hayal)
Velhasıl, yolda yürürken, karşıdan manda geliyor sanırken ben, bildiğin öküze benzer bir köpek çıktı karşıma. Ben yol veriyorum gitmiyor, o yol veriyor ben koşamıyorum. Sıçma, sıçırtma oynar halde bakıştık. Bu itoğluit yavaş yavaş yanaştı. Başladı koklamaya...
Ha ısırdı ısıracak, ha kolu bacağı aldı alacak derken, bir iki bakışmadan sonra yoluna gitti.
Demem o ki?
Ulan köpek bile beğenmedi mi bizi? Yoksa köpek baktı bende zayıflık o biçim, ısırsa et yok, bıraktı gitti mi? çözemedim.
Ama var ya resmen içime oturdu. Keşke ısırsaydı da, köpek beni adam yerine koymadı diye için için hayıflanmasaydım.
Lan köpek, kendimi değersiz hissettirdin, bu zayıflıkla seni ben bile beğenmem dedin ya, itoğluitsin!
Ben sana ne diyim?
