lise 1. Sınıfta bir kimya hocamız vardı. Oldukça sakin bir kadındı, onun dersinde sınıf birden hababam sınıfına dönerdi, bir gün yine dersteyiz, hoca tahtaya yazı yazıyor, biz de sınıfça kağıt savaşı yapıyoruz, tam herkesin kağıdı yere düştü ben arkadaşıma atayım derken hocaya doğru attım, hoca da o sırada önüne döndü kağıt suratına çarptı, o an neler hissettim kelimelerle anlatılmaz.
yeni baslanilan is yerinde muhabbete dahil olma cabalarim. cocuguna isim aramakta olan hamile arkadaş diger arkadasa fikir danisiyor:
hamile: ya karar veremedim oyku de güzel azra da.
arkadaş: azra ne demekmis?
hamile:el değmemiş bakire demek. anlami cok güzel.
ben:bir kiz cocugu icin anlamsiz degil mi biraz sonucta nereye kadar yaneeee? heheh
hamile ve arkadaş:???!!!***
bir anda istemsizce ağzımdan dokuluverdiler. aksam istifami yazasim geldi.
7-8 yaşlarımda mahalle arkadaşlarımdan birinin topu patlamıştı ve çok üzülmüştü. para da yok tabi o zamanlar. sırf mutlu olsun diye "ben onun yırtılan yerini dikebilirim üzülme" demiştim. tabi çevremdekilerin bana gülmesi falan... işte tam bu andır.
patlayan yerin dikildikten sonra iğneyle delik deşik olmuş olan topun tekrar şişmeyecek olması falan sonradan dank ettti. *
ha bir de 8. sınıfta "refleks olarak" 5 yıllık en yakın arkadaşıma okkalı bir tokat atmıştım. bir iki kere el şakası olarak başıma vurmuştu. ben "vurma bir daha" dedikten kısa bir süre sonra alışkanlık olarak tekrar vurunca tepemin atması sebebiyleydi sanırım, vurduğum anı falan hiç hatırlamıyorum. öyle hızlı ve öfkeli bir şekilde atmışım ki karşısındaki insan ben olmama rağmen "kim attı o tokadı?!" diye sorduğunda "ben" dediğim andır. sonrası küslük, arkadaşı kaybetme, psikolojik olarak çökük geçen üç beş ay...
mağaza da gaz kaçırmak ve görevlinin duyup sesli gülmesi, arkanıza "ha efendim?" diye dönüp sıvamak, "allah'ım nolur kalabalık bi' grup gelsin de sıvışayım." derken allah'ın takdiri ile cidden 10 kişilik bir grubun mağazaya girmesi. onlar girerken mağazadan hızla uzaklaşmak ve çıkarken görevlinin göremeyeceği şekilde görevliye bakmak, "nereye gitti lan bu?" bakışı attığını farketmek, "mission completed" diye düşünmek ve kendinle gurur duymak.
kapak olsun sana adını bilmediğim görevli.
not: olay her hatırlanıldığında odanın köşesine gidip, battaniyeye sarılıp ileri geri sallanılır.
Taze mezundum daha tum kariyer sitelerine uye olmus deli gibi is ariyordum.bu arada da is gorusmesine giderken ne giymeli,hangi soruya ne cevap verilmeli,beden diliydi ne varsa arastirip okuyorum.beklenen telefon geldi sonunda mulakat daveti pek bi sevindirik oldumdu.ozenle hazirlandim gorusmeye.vesselam basladik gorusmeye en guclu 3 ozelligindi,en zayif yonlerindi,kariyer hedefin,neden seni ise alalim vs..sabirla verilmesi gereken cevaplarida verdim ve tokalastim,kendimle gurur duyuyordum adeta tokalastik ve biz sizi arariz cevabini aldiktan sonra gidiyordum ki ,arkamdan seslendi mulakatci bey hanimefendi ,hanimefendi nasil heyecanlandim cok etkilendiler hemen kabul ettiler galiba diye gecirdim icimden arkami dondum evet dedim,sey topugunuz kalmis..tamda bu an iste...
Motor kullanmayı yeni ogrenmisim , sokaklarda tur atıyorum .motora binmenin vermiş oldugu gazdan basıyorum tabikii gaza . Neyse hevesimi almısım eve donuyorum ana begendigim komsumuzun oglu kapıda resmen . Sen mısın orada olan ee tabi bende artistlik yapıcam ya . Daha artistlik yapamadann dengemi kaybederek motordan düştüm . Ve o kadar cok utanmıstım kii yer yarılsaydında içine girseydim dşye dusunmustum .
Beylikdüzü dönüşü megakent durağından otobüse binmiştim annemle. Hemen en arkaya geçtim kulaklıkları takıp şarkı dinlemeye başladım. Tam karşıda bi kız. Bana bakıyo böyle baya süzüyo beni. Bende ona bakıyorum doğal olarak. Kızın elinde de telefon. ilerliyo otobüs işte falan. Kız bana telefonunu salladı telefonuna bak dercesine. Ben hala emin değilim ama işte anlık refleksle kendimi işaret edip ben mi dedim. Tam o sıra da önümdeki adam telefonuna bakıp güldü. Evet tam önümde oturan adam kızın babasıymış. Bana değil babasına bakıyormuş. Kız resmen bana gülmüştü. Haklı olarak tabii. işte o an yer yarılsa da içine girsem dedim.
minübüse binmem gerekti. e bindim bende napayım. bi de bindim ki ne göreyim? okuldan sürekli bana bakıp gülümseyen,benim umursamadığım ama götümü kaldırdığı için de minnettar olduğum kız ve arkadaşı. bende tabi gayet kuul bir tavırla parayı verdim şöföre ve inişte direk kapıyı açıp inme gibi güzel avantajlar sağladığı için şöförün yanındaki ön koltuğa oturdum.
böyle güzel güzel ilerliyoruz. arkadan kızların gülme sesleri geliyor falan. sonunda ineceğimiz yere geldik. gırtlağımı temizleyip o güzel sesimle "abi müsait bir yerde" dedim. adam sağda durdurdu arabayı. tam kapıyı açıp ineceğim ama bir sorun var. sizce ne? kapı açılmıyor aq. ulan zorluyorum açılmıyor bir türlü. böyle 10-15 saniye geçti. şöför de durumu fark etti tabi "aşağı çek onu" dedi. tamam abi dedim çektim aşağı yine olmuyor. sonra sinirlenip "olm sert indir şunu" dedi. tabi bu arada bütün yolcular bizim diyaloğu dinliyor. bende en son kıpkırmızı olmanın getirdiği sinirle birden aşağı çektim ve açıldı. demek kapı açılabiliyormuş vay amk falan dedim tabi şaşkın şaşkın. tabi bu arada kıpkırmızıyım ve indikten sonra kızların gülmesini falan görebiliyorum. neyse işte bu da böyle bi anımdı. keşke olmasaydı tabi. niye oldu ki? bak yine yerin yarılmasını arzuladım bi anda ya.
- abla lütfen ben silerim masamı
- yok canım dur
- abla lütfen
- dur dur
- tamam temizlendi, ben hallederim bundan sonrasını
- [kısık sesle) işimden olurum, yapma lütfen
Bu sistem her gün beni utançtan yerin dibine sokuyor.
akşamdan kalmayım, suratımda mal bir ifadeyle etrafı seyrediyorum, soda-ayran mı yapmak gerek illa, sadece soda yeter mi onu tartışıyorum kendimle, soda yeter diyerek bi tane açıyorum. lan soğuk soğuk iyi gidiyor meret, bir de sigara yakıyorum gönlümün sultanının gelişini izlerken.
gel diyorum gel, ben daha gönlüne kombine alamadım ama sen bari yanıma otur accuk diyorum, karşılıklı dumanla haberleşiyoruz. başıma gelen saçma sapan bir olayı anlatmaya başlıyorum heyecanla, o güldükçe ben coşuyorum, coştukça heyecanlanıyorum, heyecanlandıkça daha bi hevesle anlatıyorum, gözleri belirli periyotlarla kayboluyor, mutluluktan öldüm ölecem derken boğazımdan yumruk şeklinde pohhh diye sessiz ama derinden bir geğirme çıkıveriyor, lan yemin ederim hafif anasonlu o gaz hüzmesinin madden oluşup aduket gibi yarimin sıfatının ortasına doğru gidişini izliyorum, ufak bi teklemenin ardından elimi geç de olsa ağzıma götürüp pardon diyorum, devam etmeye çalışıyorum. ihihihi diye gülüyor, yemin billah ihihihi yapıyor ve bozuntuya vermeden aynı heyecanla dinlemeye devam ediyor...
ya ben ne anlatayım o saatten sonra, nükleer bombayı ayağımın dışıyla atmosfere yolladım, türkü evinde obama ile karşılıklı içtik sonra eve kadar taşıdım, yer yatağına yatırdım adamı, sabah kalkıncada içmeyi bilmiyosan içme diye bi güzel azarladım, dolmuşa bindirip gönderdim desem ne olacak he?
saniyelik duraklamamda küçücük bi çocuktum ben, 5 dakika daha fazla oynamak için eve gitmeyi erteleyen masum bi çocuk, eve yetişemeden altına kaçıran yaramaz bi çocuk, parka dönüp kuma çömelerek elindeki dal parçasıyla saçma sapan şekiller çizmeye çalışan bi minik bebeydim ben, sonra annem gelmiş beni aramaya, ne bu hal diyerek tutmuş elimden eve götürüyormuş, badi badi yürüyormuşum, kuma da işemişim zaten...
