şüphesiz ki dersi dinlemediğiniz, telefonla ya da baska bir seyle ilgilendiğiniz, sevgilinizi vs düşündüğünüz andır.
hoca pat diye soru sorar, uyanırsın! "ne, neydi, nerdeyiz ki hoca ne dedi lan" dersin yanında ki arkadasına caktırmadan!
bütün sınıf gözünü diker sana, hoca keza öyle! 2 dakika süren sessizlik bitmicek gibi delir insana
ve "yer yarılsa da içine girsem" dersin. basit gibi görünüyor ama ben hep utandım bunu yaşamaktan.. *
arkadaşınla buluşacağınız cafeye erken gidip ne istersiniz diye soran garsona arkadaşımı bekliyorum onla beraber verecez siparişi deyip sonra arkadaşının seni ekmesi ve bunu senden başka o garsonunda bilmesidir.
açmak için köklercesine asıldığınız camın yandan sürgülü çıkması. tüm güvenlik görevlilerinin 'bu allah'ın dallaması da üniversite okuyo ya' bakışı atması.
hem arkadaşla hem de müstakbel sevgili adayıyla aynı anda mesajlaşılmaktadır. sonra konu birden nasılsa değişti ve arkadaşım;
-*aynen ya, valla hiç kalmadı buralarda öyleleri.
+*evet haklısın ya hiç güvenilcek biri yok yani çevrede.
-evet evet, ama senin var güvenebileceğin kişiler :P
+ahah, evet ya aynen tam aşık oluncak çocuk valla :pp
-kim? acaba benden mi bahsediliyor? *
hı, ne, kim diye düşünürken gönderilenler kısmına bakılır, meğer arkadaşım diye konuştuğum kişi müstakbel sevgili adayıymış. sonra iki saat o mesajları anlatmaya çalıştım. bir de baya bi süre konuşmuştuk. insan kör olmasın.
----
bir de msn'da kuzenle konuşulmaktadır, onun arkadaşından da acayip şekilde nefret edilmektedir.
ben: ayy gördün mü aysu*'nun yazdığı şeyleri.
kuzen: evet, nolmuş ki. yanımda o da zaten**
ben:görmüyo musun ya resmen özeniyo senden valla ellerini kessen o da kescek sırf özentiliğinden ölcek bigün hahah
kuzen: kızım sen ne diyosun gebertirim seni düzgün konuş bak!
ben: ne diyosun sen ya saçmalama birden aysu fan'ı mı oldun sen de dememiş miydin dün çok özeniyo bana diye?
-kuzen is offline-
sonradan konuşmalar tekrar okununca yapılan şey anlaşılır. artık geri dönüş yoktur.
bundan bir ay önce yeni bir eve taşındık. daha önceki yaşlı Alman ev sahibi öldüğü için, 2. dünya savaşından kalan tüm eşyaları (pasaport, belgeler vs vs) evde kalmıştı.
bende bu "çöpler" ile ilgilenen kurum ile e-posta yolu üzerinden irtibata geçtim ve bu çöpleri gelip almalarını istedim. iki gün sonra Almanyanın önde gelen kanalı olan RTL'e iş başvurusunda bulundum.
Yaklaşık bir hafta sonra bana mail geldi.
Mailde: "Fotoğraf göndermeyi unutmuşsunuz, lütfen fotoğraf gönderin" diye bir mail aldım. Bende en cafcaflı takım elbiseli bir fotomu aldım gönderdim.
Daha yarım saat geçmemiştiki cevap geldi. Noktasına virgülüne dokunmadan (tabiki almancadan türkçeye çevirerek):
"Hahah, göndermiş olduğunuz fotoğrafınız için size çok teşekkür ederiz. Gerçekten güzel görünüyorsunuz. Fakat fotoğrafta gördüğümüz "şeyi" atmak isteyeceğinizi düşünmüyoruz. Lütfen taşındığınız evde bulunan "eşyaların" fotoğrafını gönderiniz."
Evet bildiniz. Nalet olası kurum ile RTL' e yazdığım kadınların soyisimleri aynıymış ve ben bu gelen mail RTL' den geldi sanıp ona göre foto yollamışım. işte şu yukarıda gördüğünüz mail'i okuduğumda "ulan sxyby31, yer yarılsada girsen içine" dediğim andır.
Not: RTL' den hala cevap gelmedi. bu gidişle kobra takibinide izlemicem arkadaş.
istanbul'da, bilenler bilir, yeşil renkli belediye otobüsüne binmiştim ve yer yoktu. ayakta cok insan vardı ve bende kendime dikilebilecek bir yer bulduktan sonra direklerden birine tutundum. hani şu kırmızı renkli olan direkler. otobüs ilerlemeye başladı ancak tutunduğum direk sallanıyordu. sağdan soldan kıkırdamalar duydum. meğer tuttuğum direk falan değilmiş, adamın biri vileda kovasını önüne almış icine de viledayı koymuş, otobüs direği gibi diklemiş bende tutmuşum. ilk durakta indim tabi.
tramvay, metro gibi toplu taşıma araçlarında binenlerin inenlere yer vermemesine hep sinir olmuşumdur. fakat bugün tramvaya binerken derse geç kaldığım için acele ile aynı şeyi yaptım. inen insanlara yol vermeden binmeye kalktım ve bir kadının ''önce bir inelim yaa'' atarını yedim. o an tramvaydaki herkes bana bir hödükmüşüm gibi baktı. dev utanç yaşadım, utancım kendimeydi aslında hoşlanmadığım bir davranışı istemeden başkalarına uyguladığım için.
bir arkadaşımın başına gelen olaydır, şöyle ki;
Dershanede boş dersteler. Sınıfa yeni geldiği için kızlarla pek muhabbeti yoktu. Boş boş otururken önündeki hatun kişinin çantası yere düştü. Muhabbet olur ayağına çantayı yerden almaya çalıştı - almaz olaydı - çantanın fermuarı açıkmış ve arkadaş çantayı tersten tutup kaldırdı. içinden kitaplar düşse neyse amma velakin o kadar kitabın arasında düşe düşe bir tane rujla 'ped' düştü. Zaten ondan sonra olay boka sardı. Bide yere düşse neyse ama düşe düşe arkadaşın yanına düştü. Mecburen eliyle vermek zorunda kalmış ve can alıcı nokta verirken söylediği söz; ıslak mendilin düştü.
(bkz: bu da böyle bi anımızdır)
geçen osmanlı tarihi dersinde hoca ermeni meselesinden mi ne bahsediyodu, bir kavram kullandı " bu konu henüz bâkirdir." şeklinde. lan profesör tutup sormaz mı birden barnağıynan beni göstererek " sen söyle, bakir ne demektir ? ... kıpkırmızı kesilmekle beraber sizin de ilk aklınıza geleni söylemek zorunda kaldım: " hiç açılmamış demektir hocam!!!!" başka ne deseydim ki ?
edit: bir kardeşimiz bunu oylamış . entry yi hatırlamakla yine utandım ya la.
edit 2 : bir buçuk sene aradan sonra hâlâ utanmama sebep oldu ya la.
