lise 3 yıllarındaydı yanlış hatırlamıyorsam , edebiyat dersinde tanzimat dönemi konumuzdu.
tabi her lisede olduğu gibi bizimde bi grubumuz vardı , çalışırken belli kodlamalar veya lakaplar takarak ezberlerdik. o sene abdulhak hamit tarhan'ın hayatını okurken yanlış hatırlamıyorsam karısı öldükten sonra 6 kadınla daha evlenip boşandığı için kendisine ''gavat abdulhak'' lakabını takmıştık. (hala aklımdadır )
o sene edebiyat dersinde sınıfımıza müfettiş gelmişti ve ders edebiyat olduğundan haliyle edebiyatla ilgili sorular sormuştu , yanımdaki arkadaş necibi kaldırarak
o anda tüm sınıf yerle bir olur müdür öğrenciyi dışarı atar ve o sene sözlüsüne sıfır verilir. lakin lise yıllarımın unutulmazı olmayı başaran olay budur.
yeni tanışılan ve henüz internetten sohbet edilen kişiyle geçen konuşmaların birinde naber nasılsın şeklindeki muhabbetlerden sonra karşı taraftan "tel..." şeklinde bir cevap gelince bir önceki gün "telefonda konuşurduk ama çok yorgunum, yarına kalsın" cümlesi hatırlanarak bir anlık sazanlıkla telefon numarasının yollanması ve ardından geçen birkaç milisaniye içinde ne yaptım ben diyerek ekrana kilitlenme hali...
neyse ki kadın bu tür şeyleri aşmış olgunluktaydı da "telefondayım demek istemiştim, bittiğinde ararım seni" diyerek daha fazla utandırmadı beni.
9 yaşında aşık olduğum biri vardı 17 yaşındayken görüşelim dedi hadi tamam dedim eski günlerin hatrına. Tavla oynuyorduk gülerken burnumdan sümük çıktı ve tavlanın ortasına kondu. Keşke ölseydim.
Edit: ne var lan eksileyecek, acı dolu bir hatıra paylaşmışım burada
hoşlanılan kişiyle aynı anda bakışmak. birde minibüste para kutusunun olduğu yerde oturmak, hoşlanılan kişininde para kutusunun yanındaki koltukta oturması.
ergen yaşlardaydım. öğleden sonra kısa bir uyku uyumak istedim. babam tv seyrediyordu. ben de kanapeye uzandım ve uyumuşum. bir süre sonra babam;
- kalk oğlum kalk . diye seslendi.
ben ;
- neden uyandırıyorsun baba dedim. babam;
- kanapeye gidip geliyorsun oğlum, arabayı devireceksin .
babamın gözünün önünde kanapeye tecavüz ediyormuş gibi olmaktan çok utanmıştım.
hoşlandığım çocuğun yanında çıtçıtımın çıkması ve onun saçın düşmüş diyerek bana vermesi. ne sinir oldum o çıtçıta. cool gözükcem umrumda diilmiş gibi yapıcam diye de sıkıldım diyerek hepsini çıkardım orda kafamdan.
Tee üniversiteye hazırlandığım yıllarda dersanede sürekli bakıştığım bi taş hatun vardı. Bir gün yuvarlak şekilde inen merdivenlerden aceleyle inerken ayak kaydı ve bütün bi katı kıç üstünde zıplayarak indim ve o anda kızın ayaklarının dibine düştüm. Ben o durumda bile cool olmaya çalışıp utanmamış gibi kıza bakıp gülmeye yeltendiğimde kız çoktan görmemiş gibi yapıp gitmişti. En son gördüğümde kız gülmemek için mosmor olmuştu. O olaydan sonraki 2 ay boyunca bir daha göz göze gelmedik.
bir adam el sallar. siz de üzerinize alınıp o adama el sallarsınız her ne kadar tanımasanız da. meğer adam arkanızdaki adama el sallamıştır. işte o an. kırmızı size çok yakışıyor.
çocuğum. arkadaşlarla alacağız leblebi tozunu, birbirimize o zamanın modası 'çekoslovakyalılaştıramadıklarımızdanmısınız?' dedirteceğiz. sonra birinci olana akşam cs oynamaya gittiğimizde ona hesap ödetmeyeceğiz. neyse gittik bakkala, dedik savaş amca bize 3 tane leblebi tozu ver. aldık tozları koyulduk park yoluna.
buğra aldı eline leblebi tozunu, dikti kafasına. sonra çesoksjdkjhd diye başladı, bitiremeyince tükürdü ağzındakini. buğra zaten salaktı biraz, beceremezdi öyle şeyleri.
daha sonra mert aldı. şerefsiz bi dikişte direkt çekoslovakya sınırına geldi. öyle böyle derken yuttu da tozu. ben yapamazsam galip mert gelecekti.
sıra bana geldi, kendimden emin açtım leblebi tozunu. boşalttım tamamını ağzıma tam o sıra arkadan bir ses
-"napıyorsunuz?"
aman allah'ım bu zuhal'in, çocukluk aşkımın sesiydi. arkamı döndüm, 'hoşgeldin' dememle kızın baştan aşağıya leblebi tozuna bulanması bir oldu. ağzımı kapadım, hiç konuşmadım sonra. zuhal söyleniyor tabi. hem zuhal'e madara olduk, hem iddia gitti.
o gün bugündür sözlük, ağzıma ne leblebi tozu sürerim ne leblebi.
13-14 yaşlarındayım beşiktaştayım. arkadaşlarla takıldık ve evime döneceğim ilk kez beşiktaşa gelmişim ve metro nerede bilmiyorum. her neyse 25 yaşlarında bir kadın belirdi yanımdan geçecek "pardon bakar mısın metro ne tarafta" diyemeden suratıma bakmadan devam etti.
duymadı sandım arkasından hızlı adımlarla gittim önüne geçtim ve "pardon bakar mısın" derken yine yanımdan geçti gitti.
ben o kadının anasını avradını soyunu sopunu sikeyim. hatta kendisini sikeyim. var oluş sebebini sikeyim.
tüm sülalesini aynı zamanda sikeyim. böyle bir orospu çocukluğunu dünya alem görmemiştir.
yanımdan geçenler tip tip suratıma bakmıştı baya baya rezil durum.
bu kadar olur. biri ikisinide ayrı ayrı artılamasa farklı tarihler arasında aynı şeyi yazdığımı bilemeyeceğim.
artık ne kadar koyduysa farklı zaman dilimlerinde aynı şeyi yazmışım.
Aparta ilk taşındığım gün merdivenleri kafa üstü inmiştim. Herkes ertesi gün evime "dün düsmüssün iyi misin? , dün o uçan sen miydin? , bakiyim kafana iyi bir şey olmamış" diyerek girmişti. Şimdi gülerek hatırlarız ama o gün yarilacak yer aradim. (bkz: son espriyi yapmasaydim iyiydi)
Bir seminerde bilirkisi pps ayarlamıs, kendı kendıne herkes sunumu ızleyıp yazılanları okumaktadır. Arka taraflardan biri hocam siz yuksek sesle okusanız diye bagırır. illa cıkıntılık yapacak olan bunye de kendın oku ıste niye kastırıyosun diye yuksek sesle cevap verir. Donup bakıldıgında bunu soyleyen kisinin gorme engelli bir arkadas oldugu gorulur. Allah'ım nolur su an oleyim diye yalvardıgımı hatırlıyorum. Bir de sonraki 3 ay boyunca milyon kez ozurler diledigimi.
üniversite yıllarında yarı zamanlı çalıştığım bir mimarlık ofisi vardı.
patronum genç bekar ve oldukça yakışıklı, hatta bu özellikleri ile kaç tane iş bağladığına şahit oldum.
demekki sadece kadınlarda olmuyormuş bu durum.
neyse olaya döneyim.
kardeş olan iki bayanın ofislerinin iç mekan projelerini aldık.
yaşça küçük olanla patron gayet samimi, sürekli yemek randevularını ben ayarlıyorum çünkü.
tadilat başlayınca da bizim ofisi kullanmalarını teklif etti patron.
15 günlüğüne yerleştiler ofise.
bir cumartesi yine (ulan cumartesi çalışmadığım işim hiç olmadı) geldim işe, kimse yok gibi.
dedim ofisi havalandırayım.
patronun odasının kapısı kapalı.
tıklattım önce, ses yok.
tekrar tıklattım yine ses yok.
açtım girdim içeriye şükür ki elimdeki telefona bakıyordun bi gürültü koptu kaldırdım başımı o hatun masadaki kağıtları karıştırıyor saç baş dağılmış, patron da oturuyor elini kapatmış ağzına ama onun hali de hal değil. Ağzım bi karış açık o an ki şokla 'ne işiniz var burada' cümlesi çıktı ağzımdan.
O günden sonra adamın yüzüne nasıl bakacağıma mı yanaydım?
Proje bitince hatunu şutlamasına mı şaşıraydım?
Bi otel bulun diyemediğime mi sinir olaydım?
Özel sektörde çalışma şartları çok ağır yahu.
sevgilimle yemeğe gittiğimizde hesabı ödeyecekken cüzdandaki paranın yarısı anneme pazar masrafı için vermiştim ve hesabı ödemeye yetmemişti,
sevgilimden hesaba katkı yapmasını beklerken onun tepkisi: ya senle yemeğe gelende kabahat demesiydi.
o an beni yerin dibine sokun bir daha çıkmayayım.
Geçen gün yine laboratuvardayım sözlük, o gün de boyar madde deneyi yapıyoruz falan. E haliyle kullanılan materyaller de kirlendi tabi, kırmızı kırmızı boya oldu her yer. Grup arkadaşlarım ölçümdü tartımdı uğraşırlarken ben de bulaşıklara giriştim. Girişmez olaydım, bulaşık ilacının kayganlaştırıcı yapısı bir dünya garip garip kimyasallarla birleşince etkisi daha büyük oldu sanıyorum. 800 mililitrelik beheri aldım bir güzel yıkıyorum böyle, elimden kayıp düştü ama çıkan ses çok dikkat çekiciydi. iki utandım, aldım yıkamaya devam ediyorum derken paat bir daha düşürdüm. hobaaa! tüm sınıfın gözler tekrar ben de. Neyse gülüştük nedensizce devam ediyorum yıkamaya ne mi oldu bir daha düşürdüm. Sonra bir daha! Kırıldı mı beher? Kırıldı, evet. Akın hocam, önce iyi olup olmadığımı sordu ardından 'bekliyordum zaten kararlıydın baya gel bakalım şu panoya ismini yaz da yenilersin artık ne yapalım' dedi. Tamam anlarım laboratuvar sonuçta illaki bir şeyler kırılır, alevler olur, hızlı kaynatan maddeler fışkırır ama neden hep bizim grupta oluyor böyle olaylar anlamış değilim. Çok sık tekrarlanan bu olaylar artık utanma ötesi duygular yaşattırıyor bana sözlük. Evet sözlük, beceriksizim sözlük, bir beheri yıkayamadım sözlük. Ama daha kötüsü; termometre kırmış olmamdı. Onun telafisi beher kadar kolay olmamıştı, acısı hala içimde sözlük.
