aslında olay çok basit ilk önce bir kısım dinliyor beğeniyor ve bunu abartarak anlatıp arkadaşları arasında popüler hale getiriyor şarkıyı sevmesede bilinç altında onu sevmesi gerektiğini hissediyor. 10-13 yaşındaki bebe ne anlar şarkıdan sorsan şarkılarının anlamını bilmez ingilizcesi hi sözcüğünün anlamını bilecek kadardır.
90'ları özleten durumdur. "vadiz lav? Beybi dont hört mi" diye zamanında tv karşısında sipastik bir üslub ile oynayan ben, yeni nesil zengin bebelerine tahammül edemiyorum. Sikik sikik şarkı sözleri, iğrenç ötesi bass'lar iyice soğutuyor insanı müzikten.
(bkz: tamam gençsin metal dinlersin anlarım da justin bieber ne amına koduğum)
sorun justine olan ilgi değildir, sorun justine olan ilginin derecesi ve bunu gösteriş şeklidir. ulan biz de saçmaladık, rap falan dinledik zamanında saçma salak, bi sikten anlamasak da metal falan dinleyip eğleniyomuş gibi yaptık belki ama hiçbir zaman bi binanın üstüne çıkıp "ay laf yu castiieeaaağğğnnnnn" diye zırlamadık amk. yani sıkıntı, bu neslin justin denen elemanı aptal bi şekilde sevmesi, severken iğrençleşmesi.
ek: lan düşünüyorum bazen, yeminle justinin yerinde olsam, bu kadar iğrenç bi şekilde sevinen ve bu kadar nefretlik hayranlarım olduğu için utanırdım. hatta kendimden tiksinirdim lan.
ergen kısmısının şaşırtmayan ilgisidir. büyük çoğunluğu yıllar sonra pişman olacaklar, örneğin "bizim pink floyd sevgimiz ergenlikten önce başladı" dediklerinde kimse onlara inanmayacak çünkü sosyal medya hiç bir şeyi unutmaz.
bu arada bu dalyarak yılda 58 milyon usd kazanıyormuş, allah yayında ve yapımda emeği geçen herkese akıl fikir versin.
