1.dünya savaşından sonra mondros ardından sevr dayatılan osmanlı gibiyim şu an. ipim çekilmiş,bir yandan da düzelirim diye bir umudum var. Öte yandan ruh halim karışık bir ayaklanma hali. Beni özgürlüğüme kavuşturacak mustafa kemalimi arıyorum ama çok zor. Bundan sonra hiç bir dişiye kolumu kanadımı dayayamacak olma düşüncesi çok zor.
insanların ilgi alanları tekdüzeliğe evrildiğinden, sürekli aynı döngüyü ve sıradanlığı yerine getirmek bir süreden sonra heyecanını yitirip yerini buruk bir tada bırakıyor.
nasılsa bunun da diğerinden farkı yok düşüncesi yerleşiyor bu da kötü bir şey esasen ama yapacak bir şey yok ne yazık ki.
