bu dünyanın hiç bir anlamı olmadığını bilerek yaşamanın verdiği yorgunluktur. herkes kendi yaptığı iyilikten, kötülükten mesul olacağına göre sınavdan ibaret olan bu dünyada yaşamak gerçekten yorucu bir durum. sevgi , aşk, iş, güç, okul benzeri şeyler vakit geçirmekten öte bir işe yaramıyor. emekliye ayrılıp bir köşeye çekilince ancak insan bu yoğunluktan kurtuluyor ve gerçeği farkediyor. farkettiğinde de yorulmuş tükenmiş oluyor. gençken bu yorgunluğu yaşayanlar ise doğruyu bilen ama başkasının doğrusundan ilerleyenler. kendi doğrusunu belirlememiş gençler ise gün geçtikçe bunu stress ve can sıkıntısı olarak bünyelerinde görüyor. yorulmak istemiyorsanız kendi doğrularınızı belirleyin ve bunlardan taviz vermeyin.
kalıcı veya geçici ruh hali. kişiden kişiye göre neden ve sonuçları farklılık gösterebildiği gibi bazen tamamen yaşamı sorgulamaya yöneliktir..
-
bitmek bilmeyen günlere, ayarı bozulmuş bir ruh eşlik eder.. yorgunsundur tüm zerrene kadar.. çaren yoktur, inancın ağır basar.. karabasan misali geceleri gelir, gitmek bilmez bu duygu.. korkmazsın bir süre sonra.. bağımlılık yaratmıştır.. her şey durur yerinde, hayat akıp gider.. sen dışarıdan izlersin.. kendini bu dünyaya ait hissetmezsin.. bambaşka bir yerde, bambaşka bir insan olmak istersin halbuki.. bu rutinden kurtulmak, kendine vakit ayırmak.. ardında yılları bıraktıkça, içi daha çok acır insanın.. 'bunu haketmiyordum, hayır!' nidaları daha yüksek ses ile çıkar ağızdan.. düşünmekten yorgun düşmüştür beyin hücrelerin.. takatin kalmamıştır.. insanlara tahammülün yoktur.. yalnızlıktır istediğin, ebedi yalnızlık.. bu kargaşanın içinde sıradan bir insan olmak koyar en çok.. değerini bil(e)mediklerin, kıymetini bil(e)meyenler.. aşk bile manasız gelir artık.. varoluşunu sorgularsın.. ardına baktığında görmek istemediğin ama gözüne sokulan, kocaman bir sıfır ile karşılaşırsın.. hem uzak olsunlar, hem yakın.. çelişkilerin ile beraber boğulur gidersin ruhunun okyanusunda.. bedeninden söküp atmak istersin lanet olası benliğini.. hayat öyle bir hale getirir ki seni, olmak istemediğin bir profil içinde bakarsın aynalara.. geçmiş bile tad veremez olur artık.. acı, tatlı anılar yerlerini alır ve bir daha anılmamak üzere rafa kaldırılırlar.. keşkelerin, pişmanlıkların da düşmüştür yakandan.. özüne dönersin, alt kimliğine.. kimseyle kolay kolay paylaşmadığın, kendin bile zar zor yüzleştiğin benliğine.. evet, o mutlu değildir.. küçük bir çocuk gibi, bir köşede gizlice ağlar maskenin ardından.. gelecek ucu görünmeyen bir yol.. geçmiş suratına çarpılmış bir kapı.. umutsuzluğun umudunda ayakta durmaya çalışır insan.. kaçıp gitmek olmaz, dokunsan sahte olur gerçek olmaz.. yaşam; azrail misali her anında ensendedir.. ensende bir nefes ile var olmaya çalışır, gidersin..
-
( hani akışını, üslubunu beğenmediğiniz kitaplar vardır.. okumaz, rafa kaldırırsınız.. yaşam, o kitaplar gibi benim için.. okumuyorum ama atamıyorumda.. sadece elimde tutuyorum.. ama hayat, istemesemde beni o kitabın kahramanı yapıyor ve rolüme devam etmek zorunda kalıyorum.. bürünüyorum pür dikkat rolüme.. tüm merakım kitabın sonuna yönelik.. kendi kitabımın sonuna.. )
Az önceki entryimi farkettim uzun cümleler kurmaktan yoruldum. Anlatmaktan da, açıklama yapmaktan da
Ama yaşamaktan hiç yorulmadım. Yine dibe vursam yukarı çıkarım.
Her şeye yeniden başlama gücü var içimde. Kimseye muhtaç olmadan... Bu pek de iyi bir şey değil!
