yer yüzünde bir karış toprağı ve dikili ağacı olmayan insanın başkalarına kendisini bu şekilde itham ettiren
olgudur yaşam koçluğu. kelimeleri tüm olumsuzluklardan soyutlamış sadece bir Gülizardır.
sesleri bir birine değmeden kurduğu cümleler kadar yalın ve yalandır.
hangi güzel yüz toprak olmayacaktı ki zaten.
yaşamın içine sıkışıp aç kalan bir insan evladının kuyruk yağıyla saç tavada yaşam koçunu yemesiyle son bulur.
