herkes evlenip çoluk çocuğa karışınca dostluk filan kalmıyor herkes kendi kurduğu ailesiyle takılıyor, vakit kaldıkça (iş düştükçe) dostlarla görüşülüyor.
edit: bu yüzden kimseyden can dostu kıvamında bir ilişki beklememek lazımmış.
yaş ilerledikçe fark ettim ki bunun gerilemesi gibi bir durum söz konusu değil. evet. yormadım kendimi. büyük çıkarımlarda da bulunamayacağım. dilediğimi yapıp dilemediğimi yapmadığım bir hayat yaşadım. ma.
yaş ilerledikçe fark ediyor ki insan ne sağlık ne sevdiklerimiz ne de para insana tek bir şey lazım sevgili dostlarım. şöyle ki hayali olmayan bir insan rüzgarda savrulan bir çöp poşeti kadar dahi var olamamıştır fikrimce. bir var olamayan olarak söylüyorum bunu.
hayatı görev gibi yaşamamak gerektiğini anlıyor insan. mesela para kazanmak uğruna çalıştığımız ama mutsuz olduğumuz mesleklere ömrü adamanın gereksiz olduğunu, kendimiz mutsuzken başkasını mutlu edemeyeceğimizi, bazı şeyler affedilmez ama affetmeden de özgürleşemeyeceğini... uzayıp giden yollarda yeni maceralara atılmak gerek gelecek kaygısı olmadan.
