Annelerin üstüne bir şey giy, ceket al, çorap giy gibi uyarıları. insan çocukken Ergenken serseri oluyor, kıyafetlerden bunalıyor falan ama bir yetişkinsen hasta olma ihtimalini def etmeyi biliyorsun, bir de yalnızsan üşeniyorsun nasıl bakacağım kendime diye. Yün hırka arıyorum kendime deli gibi evde giymek için. Demek oluyor ki anlamadığım ne varsa anlayacağım sıra sıra.
Dünler nankör, insanlar da öyle. istediğin kadar fedakarlık yap, istediğin kadar her şeyden önde tut kim neye nasıl inanmak istiyosa ona inanıyor. Ne geçmiş geçmek biliyor ne de gelecek gelmek biliyor. Kendini düşünmeden yaptığın her şey kendini düşünmüşsün gibi ağır sözlerle suratına çarpılıyor.
Ve sen olduğun yerde kalıyorsun, böyle kalmana sebep olanlar ilerliyor..
(#45877270).
Bizzat katılıyorum ama bu yaş ilerledikçe anlaşılan değil, değişen bir şey olmalı.
Ben de çocukken sevmediğim pırasa, ıspanak, kapuska, kabak oturtması gibi yemekleri artık severek yiyorum. Anne babam da yaşları ilerledikçe sebze yeme isteklerinin arttığını söylüyorlar.
Melisa beni sevmiyor aslında. Melisa sadece beni sevdiğini sanıyor. Ya da beni sevmeyi seviyor... O derin dramatik bir kadın. Nasıl derler işte öyle yaralı olmak huy olmuş onda... Bir ölünün yasını tutarak tutunmuş hayata... Şuursuzluk.
Hayır, istemiyorum! diye bilmek. Yaş ilerledikçe kimse için yolunuza kıvrımlar eklemiyorsunuz. Düz bir çizgi çizip yolum bu isteyen benimle yürür istemeyen kendi yolunu bulur diyorsunuz. Kendim için söyliyeyim şu ana kadar içime attığım her şeyden pişmanım. Artık hiç bir şeyi içime atmıyorum neyse pat pat söylüyorum. Baktım olmuyor yolumu ayırıyorum. Aslında yaş ilerledikçe şu hayatta tek başına olduğunu fark ediyorsun onun için kimseyi de kendine yük yapmıyorsun. insanları silebildiğim bu yaşımı seviyorum.
Tecrübe sahibi olmanın dayanılmaz gerçekliğini keşfediyorsunuz. Eskiden balıklama atladığınız tekliflere artık temkinli yaklaşıp güven sorunu yaşıyorsunuz.
Sözcükleri daha cömert kullanmak gerektiği bunlardan biri mesela benim için. Sevdiğime seviyorum, sevmediğime de daha kolay hayır diyebiliyorum. Başkası üzülmesin kırılmasın diye geri plana attığım ne varsa beni tüketen şeyler olduğunu farkettiğimden beri içimde biriktirmiyorum. Bunu ya kişinin kendine söyleyerek ya da herhangi bir yere yazarak yapıyorum. Çünkü içimize teptiklerimiz, günü gelince patlamayla dışarı çıkıyor ve etrafımızdakiler bizden korkup kaçıyor.
Bir kaç ölüm ya da kötü hastalığa şahit olduysanız çevrenizde, hayatın geçici olduğunu daha iyi anlıyorsunuz. imkan varken yaşayamadıklarınıza pişman olarak, üzülerek geçirmek hem geçmişi, hem günü mahvediyor. imkanı olan şeyleri sonuna kadar kullanmak istiyorsunuz.
Bazı şeylerin ama ne yapsanız imkanı olmaz, olamaz. O zaman cepte kalanlara iyi sarılır, anıların üstüne eklenenler oldu diye avunursunuz. Hem zaten öngörmüşsünüzdür bazı şeyleri, bu yüzden ne varsa dökmüşsünüzdür dilinizden. Biter mi? anca nefesle beraber bitecek gibi…
