her şeyin gelip geçici olduğunu anlıyorsun. bir anda değil tabii, her sene, belki de gün gün süreç olarak. insanın, 3 sene önce ne istediği ile, bugün ki isteği değişebiliyor. hele ki, büyüdükçe, sorumluluktan hiçbir yere kaçınılamayacağını, sığınılamayacağını düşününce insan, daha bir efkarlanıyor.
Değer görmek adına kendinizi biraz ağırdan satmanız gerekiyormuş. Hiç beceremedim, bunu yazarken dahi hayli beceriksiz olduğumu düşünerek yazıyorum.
Misal, morali bozuk olduğu için günlerdir saatlerce dinlediğim bir arkadaşım var. Bir iki gündür konuşmak istemiyorum yazınca merak edip bu gece yine yazdım, yeniden aynı soğuk yanıtı verdi : "konuşmak istemiyorum.". Acı çekerken ben de yalnız olmayı tercih ederim lakin bunu dostuna söylemenin de bir üslubu vardır. Hiçbir şey yazmadım, kızdığımı anlamış olacak ki her şeyi anlatmaya başladı. Biraz mesafeli yanıtlar verince nasıl olduğumu da merak etti hatta, şimdi de bana mı kırıldın diye soruyor.
Kötü olsam da iyiyim dedim, hayli kırılmış olsam da kırgınlığımı anlatacak değilim. O nasılsın yazısını görünce doldu gözlerim zaten, vaziyetinin merak edilmesi için dahi yırtınman gerek; 'Nasılsın' bile hak edilen bir şeymiş meğer, yok öyle bedavadan.
insanlar böyle soyutlanıp yalnızlaşıyor işte. Öyle yalandan iyiyimler,yok hiç kırılmadımlar maske üstüne maske.. sonra da çıkıp sen böyle biri değildin diyorlar çok tanıyormuşçasına.
Kendinizden ödün vererek yaptığınız her işin sonunda verdiklerinizle kalıyorsunuz, ne bir karşılık ne bir değer bilme.. ne kadar umursamaz olursak o kadar değer gördüğümüz bir çağdayız ne yazık ki, yahut insanlar hep böyleydi. Her halükarda yürek burkuyor.
Tecrübe sahibi olmanın dayanılmaz gerçekliğini keşfediyorsunuz. Eskiden balıklama atladığınız tekliflere artık temkinli yaklaşıp güven sorunu yaşıyorsunuz.
Hiç kimseyi kınamamalı ve zalimce eleştirmemelisin.
Hayat tuhaf ve doğrusal değil neler olacağını bilemiyorsun bu yüzden basitçe yaşa gitsin.
Yaşa ama kimsenin kalbinde yara olma kimsenin üzerine basma kimsenin ahını alma
Çünkü o kısacık hayatta hıphızlı geçen hayatta o ahlar ayağına takılıyor.
Sonuç itibariyle
Başımız toprak
Sonumuz toprak
Mühim olan çamurlaşmadan yaşamak.
