üzünce yaptığım, hiç bir şey yapmak istememek duygusunu dibine kadar yaşamaktır. başka da bir şey değil. ama sadece o duyguyu hissetmektir işte. ama, eninde sonunda insan; illa ki yapacak bir şey buluyor zora ki de olsa. yoksa üzül üzül nereye kadar anasını satayım.
günümü normal düzeyde kimseyi etkilemiyecek şekilde takılıp ama heyecanla geceyi beklemek. herkes uykuya çekilince yaprak dökümü ali rıza bey gibi yatağıma uzanıp kendimle konuşurum.
bazende leyla gibi pembe kabanımı giyip yürüyüş yaparım.
edt: çok karışık düzensiz ve anlam bütünlüğü olmayan cümleler kurdum ama düzeltesim yok.
Bi sigara yakıp bunları gerçekten hak ettim mi diye kendime sorarım, o sırada gözlerim çoktan dolmaya başlamıştır. Akmasına izin vermeden kendimi bir şeylerle oyalamaya çalışırım çünkü bilirim ki beni üzen hiçkimse bir damla gözyaşıma bile değmeyecektir.
