aileden habersiz istiklal caddesine gidip, orada cebimden -evet evet cebimden!- yeni alinmis cillop gibi bir nokia 5100 caldirmak.. telefonu caldirdigimdan cok habersiz istiklale gitmeme kizmislardi, orasi ayri
cüzdanımı çaldırmışlığım vardır sözlük. içindeki kredi kartlarının, banknotların zerre değeri yoktur. benim için pek anlamlı olan dede yadigarı resimler girmiştir. elleri kırılsındır.
zamanında isviçredeki amcam popülerliğinin zirvesinde olan sanal bebeklerden getirmişti bana, nasıl sevinmiştim derhal okula götürmüştüm.
küçüğüm tabi, tenefüste hoplayıp zıplarkene düşmüş birazda umarsızımdır farketmemişim, eve gidince farketmiştim olmadığını amcama söyleyememiştim o da üzülür diye. haftalarca aradım okulda, herkesin eline baktım, bir çocuğun elinde gördüm, aynı okuldaki abime söyledim işi vardı ilgilenmedi benimle. önemsiz gelmişti ona ama aslında benim küçücük dünyamın büyük olayıydı.
maddi değil de manevi değeri vardı.
öyle işte
