Küçükken, annem her epilepsi krizi gecirdiginde onun öldüğünü sanmam sesim kisilincaya kadar anne diye bagirip aglamam. Simdi bile bayildiginda bu kez uyanamayacak korkusu yasiyorum.
önce babam ardından beni çok sevdiğini sonradan anladığım ağabeyim... nur içinde yatsınlar. allah anneme uzun ve sağlıklı ömür versin ve tabii ki herkesin tüm ailesine..
gerçekten yürekten sevdiğin bi kadından ayrildigin gündür. daha da acısı nedir bilir misiniz; o günden sonra bi daha hic goremeyeceginizi bilmektir en acı olanı.
annem artık yaşamıyor, 2.5 yıla yakın bitkisel hayata girmiş durumda olarak yaşadıktan sonra (kendi imkanlarıyla yapabildiği tek şey nefes almaktı.) gitti. böyle bir durumda bir süre geri dönüp eskisi gibi, eskiden yaşadığı gibi yaşamaya devam edeceğini umut ediyor insan. hatta gece salonda otururken pıtı pıtı yanına geldiğini sandığın oluyor, adım seslerini duyuyorsun sanki. 1 - 2 saniye galiba, öyle bekliyorsun, sonra öyle bir şey olmayacağını hatırlıyorsun.
bu şekilde umut etmekten vazgeçtiğim zaman neler hissettiğimi anlatamam - mümkün değil.
