Yoruldum demek istiyorum. Ama bunu söyleyebilecek kimsem yok.
Ne ana var ne baba. Dostlarımdan ayrı düşmüşüm. Kardeşlerimle aramızda nedense uçurumlar var.
Yani sitemkâr bir yazı yazıp paylaşsam, hedef kitlem yok. Düşünmeyince sıkıntı yokta, akla düşünce gece yarısı; can acıtıyor.
Birde kimsesiz kaldığın kimselerin hayattaysa insan bir başka hissediyor. Ihanete uğramış gibi, kullanılıp atılmış gibi, yarıda kalmış gibi. intikam almak istiyor da kimden alacağını şaşırmış gibi. Nedir bu hal bu ahval ?
ne vakit güvensiz hissetsem şu satırlar gelir aklıma:
"karlar yağıyorsa güvendiğin dağlara,
yarının çiçekli ovaları içindir.
sökülüyorsan böyle içinden yaprak dökmek misali,
bahar gelsin diyedir."
bu yüzden geçen zamanın aldıklarını kayıp olarak görmem, getirdikleridir kazandığım.
bence sevmek ve sevilmek için geç kalmadığımızı düşünüyorum. yani en azından sevmek için. hala bir yerlerde tanışmak, bir " merhaba" nın hayatınızı değiştireceği kişiler olacağına inanıyorum.
1,5 senedir görmediğim bir dosttan daha fazlası olan biri var. Şanssızlıklar olmasa görüşmüş ve görüşüyor olacaktık. Beklenmedik şanssızlıklar olunca bu durum olmadı. Çok özledim itiraf etmek gerekirse o insanı beraber gezmeyi ve çocuklaşmayı.
