intihar mektubunu yazdı, hatta "sikerler kim okuyacak sanki kimin umrunda ki" diyerekten bir halt bile yazmadan önce kendisine ait her şeyi küvette yaktı, eroine parası yetmediğinden ötürü zar zor aldığı kurusıkıdan bozma 14 lünün namlusunu ağzına doğrulttu ve tetiği çekti.
askere gideyim. teskereme 2 hafta kala pusuya düşeyim. mezarımın önünde sırf emiri uygulama niyetiyle 1 dakika saygı duruşuna geçsinler. 3 günde unutulayım. ölümüm teröristlere moral olsun, vatandaşa taş çatlasa 5 saniyelik hüzün yaşatsın. facebook ve twitter milliyetçi kemalist sayfaları ölümümden prim yapsınlar, ''aha bu pusuya düştü, yazık'' diye. babam ''vatan sağolsun'' desin, milliyet'e kapak haberi olsun. erdoğan ''bıçak kemiğe dayandı'' desin. boş dağa bomba atsınlar, ''50 pkklı öldürüldü'' diye zaman gazetesine manşet haberi verilsin.
not: hikayemin neredeyse tamamı, her ölen askere olağan şeylerdir. ben alıştım. bu hikayenin gerçekleşmemesi için bu devletten siktirip gitmeyi planlıyorum. facebook kemalistleri devleti savunabilir. türk kadının vajinasında doğmayı ben seçmedim. benimde en az isviçredeki tatil yapan askerler kadar yaşama hakkım var.
çirkin çirkin hikayelerdir.
hikaye sayılmaz ama -yani inşallah sayılmasın ama- bir inşaatın yamacından geçerken korkarım. bana da bir tuğla bir kiremit bir şey düşecek de öyle öleceğim gibi geliyor hep. böyle bir fobi edinmemde lise hayatım boyunca her gün okula giderken avlusundan geçtiğim fatih camii restorasyonunun bir türlü bitmemesinin büyük payı var. buradan fatih belediye başkanı mustafa demir e sesleniyorum: hala bitmediyse onu bitir allasen, mimarlık okuyan abiler ablalar orada perişan oldu yıllardır kedilerle birlikte camii avlusunda yaşıyorlar.
ayrıca:
--spoiler--
ben ne ölücem bu yanımdaki ölsün.
--spoiler--
