mutsuzum çünkü beni anlayan ve beni destekleyen bir ailem yok(bazı konularda), şu dünyaya kanadımı açıp uçayım diye değil de sanki kanadımı kırmak için gelmişim gibi.
yaşadığım eve , bulunduğum bazı ortamlara , bu hayata ait hissetmiyorum kendimi.
bazıları yüzünden sevmemeye başladım insanları, daha yakından gözlemleyip gerçekleri görmek güzel bir şey değilmiş inanın.
her zaman hissettiğimden daha çabuk dibe düşmeye meyilliyim sanki, zihnim hep bi karanlıkta, aklım akıl almayacak oyunlar peşinde, deliliğe vurup gülüp geçince geçer sanıyorum ama sanırım çok başarılı değilim bu konuda...
kendimin, bedenimin kontrolünü kaybediyorum bazen. bu his son derece güvensiz hissettiriyor hele planlar, sınırlar çerçevesinde süren bir hayatınız varsa.
koronavirüs. bunun yüzünden sevdiğimi göremiyorum. evdeyim evet evde olmayı severim aslında ama yeter artık. kendimi unuttum resmen. saçma sapan düşüncelerle strese girmek istemiyorum. genel bir bıkkınlık hali, isyan halindeyim. garibin yüzü gülür mü.
herşeyde vasatla karşılaşmak ve bunu kabul etmek zorunda kalmamız.
ortalama insanlar, ortalama ilişkiler, profesyonellikten uzak çalışanlar, eğitim seviyesi ne olduğu belli değil yöneticiler, kalifikasyonuna güvenilemeyen okullar, dünyaya gelmiş olmasının var olmak için yeterli olduğunu sanan insanlar, şekilden şekile giren ve bu halleriyle milyonları peşinden sürükleyen ünlüler.. ve bu listenin çok uzun olması.
Şu aralar yaşadığım sağlık sorunları beni fazlasıyla mutsuz etti. Psikolojim bozuldu. Yalnızlık su bu gibi şeylere takmayın kafanızı. Sağlığınız yerindeyse sizden iyisi yok.
