liseye başladığım ilk gündü. ailem beni okuluma bırakmış ve ağlayarak ayrılmışlardı. bense tek damla gözyaşı dökmedim. aslında ne hissedeceğimi bilmiyordum galiba. her şey çok karışıktı, akşam olduğunda gidecek evim, görecek ailem, sevecek kardeşlerim, bana meyve soyan annem, nerdeydin bu saate kadar diyen babam yoktu.
derslere girdik çıktık, yemek yedik, insanlarla tanıştık, dostlarla kaynaştık derken akşam oldu ve ben annemin ilk gördüğünde; ' bey bizim çocuk burada nasıl kalsın baksana 30 kişilik bu oda, nefes bile alamaz burada, geri götürelim bu çocuğu' şeklinde tepki verdiği o odaya uyumak için girmiştim. bir de okula en geç giden öğrenci olduğum için, kapının dibinde ve tercih edilmeyen, ayak altı olan bir alt kat ranza bana kalmıştı. dediğim gibi ne hissedeceğimi bilemediğimden bir tepki veremiyordum bunların hiçbirine.
hatırladığım tek bir şey varsa o odaya ilk adım attığımda, o da; bir yatak görmüştüm, o berbat odanın içerisinde gözüme çarpan, arkalarda, köşede ve ikinci katta bir yataktı. hapishanelerde ağa yatağı tarzında bir yer gibi gözükmüştü gözüme. odaya ilk gelenin orayı alması kadar doğal bir durum da olamazdı ve o yatak bana çok uzaktı. ilk gece uyuduk, uyandık derken o yatakta yatan çocuk yanıma geldi ve seni sevdim arkadaş, yattığın yerde zaten bok gibi olan odanın en boktan yeri, bugün ben evime gidecem, bu odada kalamayacağımı anladım, sen git şimdi kimseye bir şey söylemeden o yatağa yat ve orası senin olsun dedi. inanılmaz mutlu olmuştum be. ilk hissettiklerim bunlardı gurbet yollarında..
Sonunculukla kazandığım Anadolu lisesinden nasıl çıkacağımı merak ederek geçirdiğim bir gündü. Kolay çıkmadım boktan bir okuldu. Ama orta derecelerle finishi gördüm.
fahişe kılıklı bir kızın sevgilisine yakup ekin-bir nefes şarkısını söylediği 60 kişilik sınıfta milletin birbirine sürttürdüğü saçma sapan bir gündü, hatırımda kötü kaldı.
düz liseye gitmiştim, benim dönemde biraz karışıktı ve en belalı liselerden biriydi, ortaokulu özel okulda okumamdan mütevellit saçlarım bayağı uzundu, hemen dikkat çekmiştim üzerimdeki olumsuz bakışları, düz liseye gitmemin nedeni de futbol antremanlarına öğleden sonra gidebilmekti, ilk günün sonunda eve gelip babama ben yapamayacağım orada dediğimi hatırlıyorum ve 1 hafta sonunda tekrar özel liseye kaydımı yaptırmıştı babam.
patates kızartması yemiştim o sabah bi arkadaş da işte ulan burası da ne patates kokuyor demişti ama kokunun kimden geldiği meçhuldu. baya çekindim o gün halbuki parfümü de basmıştım ama nadileydi, daha sonra sabahları pek tercih etmemeye başladım.
sıcak bir gündü. herkesin mavi gömleğinin koltukaltı kısmı su gibi terliydi. hangi sıraya geçeceğimi bulmaya çalışıyordum. geçtikten sonra da istiklal marşı, müdürün, müdür yardımcısının açılış konuşması derken 2 saat ayakta bekledik sonra dağıldık. çok değişik dimi?
benimki güzel sanatlar lisesiydi. üst sınıflar koro halinde istiklal marşını söylemişlerdi, hayatımda dinlediğim en güzel istiklal marşıydı. hiç bu kadar güzel söylendiğini duymamıştım. tüylerim diken diken olmuştu. sonrasında başka şarkılar da söylediler, harikaydı. benim bölümüm resimdi. atölyede yanyana sıkış tepiş dizilmiş şövalelere dizilmiştik. ayaktaydık çünkü o sıra atölyede bir üst sınıf müzikçilerin de dersi vardı. modelin elinde bir müzik aleti vardı. kocamandı, onu da ilk defa görüyordum. gittim sordum bu ne diye, beşinci defada anca anladım, kontrbasmış.
ilkokuldan iki arkadaşımla aynı sınıftaydık herkes utangaç kimse birbirini tanımıyor falan biz sınıfın göbeğine oturup tüm sınıfı etki altına aldık. Kimse konuşmuyorken biz baya samimi olduğumuz için baya dikkat çekmiştik. Güzeldi lise günleri.
leş gibi bi gündü. izmirin eylül sıcağında yeşil ceketle gelinmişti okula. adeta bir süzmelik abidesiydim. zaten daha da giyilmedi o ceket. ayrıca son sınıftaki ve yeni mezun olmuş sakallı abileri görüp lan oha nası bi ortam burası diye de ürkülmüştür. daha ilk günden sanki 10 yıldır tanışıyormuşçasına sıkı fıkı olan tipler görülür daha da bi depresyona girilir. pencereden okulun sikko manzarasına bakılıp 4 sene bitecek öyle ya da böyle denilir.
