masının üstüne çıkıp avizeyi döndürüp döndürüp yere düşürmüştüm. babam beni tuttuğu gibi kolumdan yatak odasına fırlattı resmen. ışığı kapattı sonra da karanlıkta kaldım annem gelene kadar. o gün bugündür karanlıktan korkarım.
bir de 4 5 yaşındayken evden kaçmıştım. yanda dershane inşaatı vardı. kimsecikler yoktu. oraya oynamaya gittim. sonra annem buldu beni doğru eve götürdü babam sinirden köpürmüş bir halde annemin elinden çekti beni salona götürdü kapıyı da kilitledi. korkudan altıma etcektim nerdeyse.. babam bana nereye gittin diye sordu. yan tarafa dedim. ardından tokat.. neden gittin diye sordu bu sefer büyük taşlar gördüm onlara bakmaya gittim dedim yarı ağlamaklı bir halde.. bir tokat daha. ağlamaya başladım. niye ağlyorsun diye sordu babam, yanağım acıyor dedim. bir tokat daha.. sonra ne oldu tam hatırlamıyorum. salondan nasıl çıktım falan.. ama yıllar sonra babamla bu olayı konuştuğumuzda, bana, beni bulamayınca çok korktuğunu, polise falan gittiğini söyledi hatta. bizim evimiz sahile yakın. denize gidip boğulduğumu veya da arabanın birinin çarptığını düşünmüş. öyle diyince hak verdim adama.. senin de bir gün çocuğun olacak dedi anlarsın beni.. sanmıyorum dedim.. benim çocuğum olsa ben aynı şekilde yapmam. korkumun hırsını tokatlarla yatıştırmam dedim. sustu. bu konuşmadan bir kaç gün sonra da babamı kaybettik zaten..
okulun popüler kızıyla seviyeli bir ilişki içinde olmak. üst sınıflar futbol oynuyoz ayağına az mı morarttı bacaklarımı bee! ama olsun bana aşkın tanımını yaptıran kız için değer.
pek bozuk bir anket cumlesi olsa da gecmisten gelmesi nedeniyle cekici bir baslik. eve girmek istemeyip komsu teyze ile bahceye gittigim icin sopa yemistim. annecigimin gerekcesi alismamdan korkmasiymis.
-annemin öğretmen, babamın müdür olduğu okulda basketbol potasına tırmanıp o yuvarlak halkaya oturmam. 1 saat boyunca beni oradan inmem için ikaz etmeleri, en son annemin sinirden ve korkudan ağlaması.
-camiden kaçıp parkta oynarken salıncaktan inmeyen kıza taş atmam, kızın da ağlayarak gidip annesi ile gelmesi. Orada çocukluk aşkımın yanında dayak yemem.
-komşuların evlerine tehdit içerikli mesajlar yazılmış kağıtlar bırakmam, 1 ay sonra mahalledeki psikopatın ben olduğu anlaşılınca annemden dayak yemem.
-misafirliğe gittiğimiz evdeki çocuğun beni odasında zorla öpmeye kalkması, öpmeyince de kafama sandalye ile vurması ardından salondan erkek kuzenimi çağırmam ve çocuğu bir güzel dövmesi. Ebeveynler ise cocukla odada kitapları incelediğimizi sanıyorlardı. Ben 8, çocuk 8, maganda kuzenim de 10 yaşındaydı.
küçükken kimyaya çok meraklıydım zaten başıma ne geldiyse bunun yüzünden geldi.
kolonyanın yandıktan sonra geriye su kaldığını okumuşum bir yerde, bir şişe kolonyayı salon masasının üzerindeki cam şekerliğe boşaltıp kibriti çakmıştım. sonucu belli; yangın. masa örtüsü yanmıştı sadece ama... babam eve geldiğinde...
okulda deney yaptık, naftalinin 79 derece eridiğini anlatmıştı öğretmen ben de eve gidip kendi olanaklarımla deneyi tekrarlamak istemiştim. evde gün vardı, misafir dolu. ben einstein edasıyla mutfağa geçtim, kahve cezvesinin içine naftalini doldurup ocağa koydum, evet naftalin eridi ama hemen sonra alev aldı. mutfak duman ve is içinde salondan yangın var diye bağırma sesleri... akşama antreman olsun diye annem başladı dövmeye babam gelince devam etti. bir hafta boyunca evi tek başıma temizledim.
nereden duyduysam asitle çamaşır suyunu karıştırmak tehlikeliymiş diye (klor gazı açığa çıkıyor, adamı öldürür valla) durur muyum? tabiki hayır. plastik tıpalı metal tüp içerisine tuz ruhunu döktüm, kapağı kapatıp enjektörle de içine çamaşır suyu damlatmaya başladım... pof diye patlama sesi, her yerim ve halı asit baz karışımı, odada dayanılmaz bir gaz ve koku... akşama dayak...
sonra biyolojiye merak sardım, mutfak tezgahı üzerinde kertenkele otopsileri, kurbağa ameliyatları... sonuç? dayak...
