biriyle bi şey konuşacağımda şunu diycem bunu diycem deyip karşı karşıya gelincede konusamamam. konu ne olursa olsun kişi kim olursa olsun... bundan nefret ediyorum
kimseye güvenmem ben, insanların çoğundan nefret ederim ha bir de iki yüzlü davranırım. kaypak olduğunu bildiğim arkadaşlarıma bile kaypaksınız la olum diyemem.
tembellik. hayatımda hiç bir işi doğru düzgün yapmadım. dolayısıyla başarıyı da tadamadım. bütün gün tv karşısında uyuklamak istiyorum. bir de internete girmek tabi.
kitap-makale falan okumaktan da haz etmiyorum. cahil kalmayacağımı bilsem hayatta okumam. daha kolay bir yolu yok mu ya öğrenmenin falan?
dobra değilim. düşündüklerimi çatır çatır söyleyemiyorum. yani bana iyi davranan bir insanı kırmamak için ne kadar yanlış bulsam da yanlış bulduğumu söyleyemiyorum bir şeyleri.
kendimi çok suçluyorum.
basit olayları çok büyük travmalara çevirebiliyorum.
hal böyle olunca kendi kafamı kendim s.kiyorum, başka herhangi bişeye gerek bile kalmıyo...
Birseyi olumune kafaya takmam. On sene once yasadigim bir olayin ciddi ciddi tahlilini yapmisligim var uyumadan once. Ozguven eksikligi ust seviyede. Cok ugrastim ama yukselmiyor o ozguven.
