sinirlenince ağlıyorum. bundan nefret ediyorum. normal bir tartışmanın ortasında gözlerim doluyor. sonra sesim falan da değişiyor. işin ciddiyeti kaçıyor birden. karşı taraf tuhaf tuhaf bakıyor ''ne dedim ki şimdi'' havalarında. ''ben yok bir şey devam'' gibi el hareketleri sergiliyorum vs. işte bu tartışma sonlarında yalnız kalınca kendimden nefret ettiriyor bana. yine doluyor gözlerim lan. ne biçim insanım.
ciddi olmak. çevremi hiçbir şeyi önemsemeyen, yavşakça herşeye gülüp espri yapan çocuksu insanlar oluşturduğu için ağır abi kalıp onların arasında bir yer edinememekle sonuçlanıyor bu durum.
benim de vardır. bir zaaf mıdır? açlık mıdır? adını koyamadığım, çok çabuk teslim olma huyum var. sonuç hüsran biliyorum. olsun panpa. yanılmadan doğruyu bulamaz ki insan.
