Düz bir zeminde ileremeyi bırak dengede bile duramayacak kadar yorgunken ne diye uyumuyorum ki ben..
Neden korkuyorum rüyalarımdan, neden bu içimi saran umutsuzluk ..
Neden bu karamsar hallerim..
Sabahın köründe, geleceğim bekle beni diyen birini, soğuktan parmaklarımın ucunu hissetmeyene kadar beklemiştim. Gelmedi.
Ne düşündüğümü ben bile bilmiyorum.
daha 2 buçuk saat önceye kadar 5 gün boyunda hiç numaralı gözlüklerimi takmayacağım, hatta bu sebeple araba bile sürmeyeceğim, bilgisayar ekranına uzun süreli bakmayacağım diye sözler verdim, yeminler ettim kendime.
sonra da eve geldim, hemen bilgisayarımı açıp şu saate kadar çılgın gibi proje taslağı yazdım.
gözlüklerim kavanoz dibi olduğunda tekrar döneceğim, azıcık daha kaldı. yazmam lazım.
