olay kreş yıllarımda geçiyor.
yine uyku saatini uzun tutup yemeğe uyanamadığım bi gündü. kadirle öğle yemeklerini her zaman birlikte yerdik.
o gün de beni göremeyince bi de sevdiğim yemekten olunca üzülmüş bu bi.*
uyanınca yemicem, aç kalıcam mı ne sandıysa artık gerizekalı.
bizim uyku odasıyla yemekhane arasında da kocaman camlı bi kapı vardı.
o aradan beni uyandırmak için koşarken hızını alama camdan gir sen.
çocuğun her yeri kesilmiş.
tabi ben uyanıp da ayılana kadar işin esas şeysini kaçırmışım.
diğer çocuklar uyandırıp olayı anlattılar. yedi cüceler gibi yatagımın etrafında milyon çocuk vardı.
bi hışım kalkıp onun olduğu odaya gittim. ben içeri girerken bağırarak ağlıyodu beni görünce sustu, erkek adam ya kuyruğu da dik tutuyor haspam.
bi tane öğretmen vardı çok severdim. beni kucağına alıp dışarı çıkarırken kadının omzunun üstünden kadire bakıyordum.
o günden sonra hicbir sey eskisi gibi olmadı.
tüm oyunları birlikte oynadık, hep aynı anda uyuyup uyandık, müsamerede bile hacivatla karagöz yaptılar bizi. oynama şıkıdım çaldılar ben söyledim o etrafımda oynadı. tüm programı birlikte sunduk.
çok mutluyduk sözlük çok.
ta ki şırfıntı şeyma binbir oyunla aramızı bozmaya çalışana kadar.
biz bi koptuk böyle.
o yaz da taşındılar zaten.
Tolga. Arkadaşıma söylemiştim, oda hemen gidip yapıştırmış. O günden bu yana tolgayı bırak sevmeyi, göresim dahi gelmez. Bana ozaman olan ezikliğimi hatırlatır.
yok amk, ona yanıyorum, hayır hayatımda kız yok değil, gerçekten aşık olduğum kız yok..
çok seçici olmanın getirisi amk, dünyanın en güzel kızı olsa böyle yürürken 1 ayağı takılsa suratı büzüşse soğuyorum, bendeki değişik bir hastalık fakat kimse çözemedi.
