ilk okuldayken annemle özene bözene hazırladımız davetiyeleri okulda dağıtacaktım. Koduğumun çocukları hayatlarında hiç davetiye görmemiş gibi üstüme çullandılar. Hepsi ikişer üçer aldı. Acı olansa bir çoğu yırtıp attı. Doğum günümeyse sadece iki kişi gelmişti. Onlarda aralarında fısıldaşıp duruyordu. Kısacası hiçbir eğlencesi olmayan ailem dışında kimse tarafından sevilmediğimi bir kez daha anladığım boktan bir doğum günüydü.
Bir keresinde hadi git sen gez biraz demişlerdi doğum günümde. Ben de herhalde sürpriz yapacaklar diye çıktım gezdim 2-3 saat. Sonra eve geldim. "Ben bekliyorum ki ışıklar kapalı,ben girince birden açılıp iyiki doğdun şarkısı söylenecek. Bir girdim eve meğer ki annem arkadaşlarını toplamış gün yapıyormuş. Sonrasında bir dakikalığına gelen intihar düşüncesi. Akabinde kısıra, böreğe daldım.
major depresyonu en diplerde yaşadığım zaman 18 . doğum günümde doktorla randevum vardı. o gün en yakın arkadasim ve eski sevgilimi yanımda istiyordum ancak arkadaşin annesi hastalanmis sevgilide doğum gününü unutmuştu. doktr ile yalnız kalmıştım. anlat bakalim demisti neyin var. bir süre düşünüp sevgiyi hep dışarıda arıyorum hep yetersiz hissediyorum gibi şeyler zirvaliyip ağlama krizine girmiştim. eve gittiğimdede aksama kadar ağladım. ama o günden sonra fark ettim ki hiç bir ilaç ruhumu tamir edemez ilaçlar beden için benim ruhum icim hasta ve gercek sevgiyi içimde bulduğumda gerçek arayışı kendi icimde yaptığımda her şey duzelicekti. bunu yapmaya karar verdim ve ilaç kullanmayı bir süre bıraktım.
