kastedilen, çocukluktan kalma eski hatıralardır. kardeşimin doğduğu günü hatırlıyorum. henüz 4 yaşıma girmemiştim ve bir ambulans gelip annemi götürmüş, ben de komşu teyzenin kucağında kendimi paralayarak ağlamıştım. o anı ve hissettiğim acıyı hala dün gibi hatırlarım. sanırım annemi bir daha hiç göremeyeceğimi sanmıştım.
bilmeden uğur böceklerini öldürüp "anne bunu canlandıııııırrr" diyerek ağlamalarım. sonra da küçük 4 tekerli pembe barbili falan motorumla çıkar uğur böceği toplardık annemle. motorumun sepetine koyardım hepsini.
1998 yılının son günü ya da 1997 yılının son günü. Ya 19998 ya da 1999 a girdiğimiz gün işt anla. heh işte o. o zamanlar 5 yaşında olduğum unutulmamalı hacı.
komşumuz hanım teyzenin benim olduğum odada üstünü değişmesi. o yaşın verdiği masumluğumla kocasının gelip beni döveceğini düşünüp her kapı çaldığında yatağın altına gizleniyordum.
mutlaka çocukluk döneminden akılda kalmış eski, renksiz, belki hüzünlü, belki de komik bir anıdır. benim hatırladığım en eski şey de, gündüz olmasına karşın tuvalete gitmekten korkup balkondan yer çekimine bıraktığım çişimdir.
