-çocukken anneaanemin evinin önünde oturuyordum sonrası kenarda duran baca tuğlası kafama düştü, işte yara hala duruyor kafamda. kimi salarım onu örtüyor.
-o gün bağırdım zaten kafamı kapattım elimle evde böyle bir şey geldi başıma
-hemşirenin eli titredi dikerken
-ha bir de 5 ay önce yemek yaparken, yağ kaydı sağ baş parmağımı izi kaldı.
gönül yaralarıdır. bu yaralar arasında izi hiç silinemeyecek olanlar da bu cinsten olur zaten. birisine güvenmenin, karşılıksız sevmenin veya birisi için her şeyi feda etmenin üzerine; o birisi tarafından kalbin orta yerine ama sırtından yenilen darbenin yarasıdır. kendinden geçip başkası uğruna yapılanların dönüp sineye saplanmasıyla oluşan yaralardır. o zamana kadar söylenenlerin, verilen sözlerin bir masaldan olduğunun anlaşıldığı anda açılan yaralardır. o yara belki kapanır gibi olur, uzun pansumanlar ve dikkatli bakım sonrası kabuk da bağlar... ama izleri hiçbir zaman silinmez.
sene 2009 falan. florya'da okuyup metrobüs veya minibüs ile belediye zeytinburnu'na gidiyorum. ucuz ve lezzetli yemek yeme merakım yüzünden bir kış günü yenibosna'da inip sosisli yemeye gittim. saat 6 olmasına rağmen hava karanlık. karnımı güzelce doyurup geriye minibüs durağına doğru yürümeye başladım. tam yenibosna minibüs durağının oradaki köprüye geldiğimde 2 tinerci önümü kesti. kahramanlık hikayemi uzun uzun anlatmama gerek yok. taktılar g.tüme bıçağı. hala belimde izi durur kabarık ve kızarık bir şekilde.
sol bacağımda, alt baldırımın tam ortasında, kaval kemiğimin hemen üzerine gelen iç kısımda, ortalama olarak baş parmağınızla işaret parmağınızı birleştirdiğinizde oluşan yuvarlak kadar bir delik oluşmuştu. o iz kaldı. koca delik kalmasaydı bi de amk. neyse...
ankara baliyo trenleri vardı o zaman. sene 2004. trende sürüklenmiş ve bir kez daha ölüme öpücük atmıştım. oradan hatıradır. severim keratayı. alt tarafları hala hissizdir. olsundur.
ortaokulda deli gibi basketbol oynardım.
ancak bir gün sınıflar arası maçta yere kapaklandım, dizim kalktı neredeyse, dizimde hala bir miktar izi kaldı. *
çocukluktan kalma kafamda 3 kaşımda 2 burnumda 1 olmak üzere 6 adet vardır. sonra 18 yaşımda geçirdiğim ağır bir motosikletsı kaza sonucu sağ elimin avucu ve parmağa kadar 11 adet, ayağımda 1 kafamda 6 adet dikiş oldu toplamda 24 oldu. sonra kolum kazadan dolayı kopan sinirlerin yerine ayağımdan sinir alıp koluma eklediler oradanda 44 ayakta 50+ kolda olmak üzere yaklaşık 90 adet diiş atıldı. sonuç olarak 114 adet dikiş var. sanırım sözlük 1.liği bende.
Sağ bileğimde kardeşimin tırnak izi. Sol bacağımın diz kapağında yıldırıma benzer (veya şimşek tam bilmiyorum bu ikisini hep karıştırırım da) bir iz bulunmakta. Bahçe demiri girmişti bacağıma resmen. *
plajda arkadaşın ayağını deniz kabuğu kesmişti oksijen suyuyla yarayı temizlerken şakasına gelip o ellerle dizime vurdu nedendir bilmem ama orası bronz kaldı.
küçükken teyzemlerde kalırdım sık sık kuzenimle oynayabilmek için. yine öyle bir günde hep beraber pikniğe gidilme kararı alındı. kim var kim yok anımsayamıyorum şimdi. station bir reno'nun arkasına bindirildik biz çocuklar. çocuk ben o station aracın açılmasın sağlayan demir kısmına elimi koymuşum. küçük parmağımın bitişi olan yer sıkıştı kapı açılırken. kapat diye bağırdım. artık çok geçti. etim yenebilecek kıvama gelmişti. aradan yıllar geçti orada ince bir çizgi durur sözlük. bakar bakar salaklığıma yanarım. ayrıca çok sıkıcı bir entry oldu. hala okuyorsan tebrik ederim. *
- kafamda, düşen kiremitten dolayı küçüklü büyüklü yaralar mevcut.
- yine bilmem kaç sene önce abimle kavga ederken kafamı divanın köşesine (bildiğin eski tip demirden divan. hani üzerine yatak koyulan. adı divan olmayabilir.) vurmamla beraber kafada bi delik daha.
- yine 3-5 yüzyıl önce abimin peşinden koşarken tamamı cam olan kapıyı suratıma çarpmasından mütevellit elimin camdan içeri girmesi ve akabinde sol bileğimde 5 dikiş.
- yine aynı dönemlerde uzunca jiletimsi bi'şeyle oynarken sağ bileğimde 2 adet simetrik kesik.
