sürekli bir şey özlüyordum zaten değişen bir şey yok. metroda ineceğim durağa şu kadar kaldı diye kulağımda müzikle duraklara bakmayı bile özledim, düşünün artık.
muhtelemen sizlere saçma gelecek ama, mutfak ve kişisel alışverişlerimi kendim, bizzat kendim, yapabilmeyi özledim. insanlardan rica minnet "abi ilçeye gittiğin zaman bize şunu da alır mısın, abi evde bilmem ne bitti alabilir misin lütfen?" demekten utanıyorum artık. evde yumurta, yoğurt, ekmek vs bitince "abiiiii..." demek bir süre sonra ağır geliyor.
Atiyle küçükte salata yapmayı,yiğitle sabaha kadar aynı evde cs oynamayı,kuzenle gece sohbetlerini,nazoyla okul çıkışı bir şeyler içmeyi,kemalle boş yapmayı,arada bir sümoyla buluşmayı ne bileyim Alsancak’ta turlamayı sarmayınca Bostanlı’ya geçmeyi geceleri küçükparkta dışarı çıkmayı heeeepsini özledim.
Sevdiğim insanlara sarılmayı özledim.
Nefes alırken birilerine zarar veriyor muyum acaba diye düşünmeden rahat rahat ailemin yanında oturmayı özledim.
Çalıştığım yerdeki Izole odaya sandalyemi çekip dosya doldurmayı bile özledim.
