15 senedir tren yolunun yanında yaşarım, hala alışamadım lanet olasıcanın sesine. sanki üstümden geçecek, uyku sersemliğine korkup yorgan, battaniye, pike ne varsa kefen gibi çekiyorum üstüme sarmalıyorum arkadaşım.
gök gürültüsü, gecenin köründe çatıryayıp abuk sesler çıkaran ev aletleri, uçakta ağlamaya başlayan ilk veledin sesi(çünki o ağlayınca diğerleri de katılıyo bilmem kaç bin feet yükseklikte bebe terörü oluyo, hiç hoş olmiyi.)
