bugün gidecektin oraya ne güzel, şimdi yarın yataktan çıkıp da nasıl gideceksin? üstelik ütü de yapmadın. kalk da ütü yap bari. neyse yarın uyanınca yapar, hazırlanır, çıkar gidersin.
şarjın da azalıyor. nerdeydi şarj aleti yaa?!
Kaç gündür mütemadiyen intihar.
Bencil bir eylem olduğunun farkındayım, büyük ihtimalle kibrim nedeniyle yine yapmayacağım sadece düşünce aşamasında kalacak.
Lakin beni en üzen nokta, şu hayatta hiçbir zaman istediğim kadar başarılı olamadım. Aileme külfet olmaktan ötesine gidemedim hiç, başarısız geçen üniversite sınavı ve özel okul. Mezuniyet ardından işsizlik ve bu işsizliğin ne zaman biteceği o kadar belirsiz ki. bu arada işsiz diyorum ama işsiz değilim, çalışıyor gibi gözüküp hiçbir iş yoğunluğu olmayan günler. Kısacası hiçbir maddi kazanımım yok üniversiteye verilen para bile boşuna.
Daha beteri artık hiçbir şey yapmak istemiyorum, başım sıkıştığında döndüğüm bu ruh haline yine demir attım. Öküz değil sürü oturdu artık, bıktım.
O kadar yıl, o kadar o kadar zaman, o kadar gece gündüz düşünüyorumda, düşünüyorum sadece yazık değil mi? Bir kere bile elini tutmadan 2 yıl sevdim bir kere elini tutmayı haketmedim mi diye delircem, acıtıyo delircem.
