sevdiğim kadınla evlensem, o benim evimde olsa ve beni dürtüp kalk sahur vakti geldi dese, bana yemek hazırlasa. uykulu gözleriyle önüme tabaklar koysa, arada bi esnerken gözlerime bakıp gülümsese,
ula ama uyumuyorum ki şimdi ben, yani ben bunu yazdığıma göre o beni kaldıramaz. anca kapa şu sözlüğü gece gece yeter be ya ne yazıyosun öyle der. şöyle bi düşününce evlenmeyim lan ben. çekilmez bu karılar. ayrıca 5 dakka sonra ezan okuncak . bu saatte oruca mı kaldırılır. yuhh amk. göt mü büyütüyo lan bu. . gece gece delirdim bak ezan okunuyor lan alooooooooooooo...
Ulan teknoloji market kadar olup doğum günümü kutlamayan adamlar var. Her gün Facebook'ta olup doğum günü diye 4 kelimelik 1 mesaj yazmayanları silsem mi.
sebebi neydi bu saate kadar uyumamamın diye düşünüyorum şu an, düşünüyorum düşünüyorum da neden böyle düşündüğü bile bilemiyorum, kararsa mazi elimden kaçanlar hesaplanır demiş şair...
Tamamen çıkar ilişkisine dayalı bi arkadaşlığım vardı. Yani hem onun canı sıkılmazdı hem benim. Ama günden güne destekçim oldu. Üzüldüğümde yardım etti. Kimseye anlatamadıklarımı dinledi. Zaman zaman ilişkinin sadece çıkara dayalı olması altında ezilsem de, o hep orda biliyordum ve bu bana güven veriyordu. Desteğini hep arkamda istiyordum. Az değil iki yıl. Şimdi ise birden bire yabancılaştık. Artık onun orda olmadığını biliyorum. Anlattıklarımın onun için hiçbir anlam ifade etmediğini de. Açıkcası bu sonuçta benim payım varsa üzüldüğümü ifade etmek isterdim. Lakin sonucu tartışmaya gerek bile görmedi. Belki kıymet bilemedim, nasıl olsa orda diye hiç umursamadım. Bilmiyorum.
Genelde giden insan için çok üzülmem. Hayatımızdan bir çok insan çıkıyor çünkü. Ama bazen o gidenin yerini başkasının dolduramayacağını bilmek insanı üzüyor haliyle. O da öyle biriydi işte kabullenmiştim ne güzel...
Neyse. Desteği için hiç teşekkür edemedim ona. Hep şikayet ettim. Şimdi yine desteğe ihtiyacım olan anlardan birindeyim fakat malesef o yok. Bana da yaptığı her şey için teşekkür edip gidişini kabullenmek düşüyor.
