bir rivayete göre daktilonun şaryosu yukarı gelecek şekilde ters çevirip üstüne otururlarmış. Sonra böyle forum tarzı başlıklara bakıp mazoşist gibi sevinirlermiş. Bir mutlu olurlarmış ki üf..
moralim biraz bozuksa, film izlerken çikolata komasına girerim. hızımı alamazsam dışarı çıkıp hızlı hızlı yürürüm. o da yeterli gelmezse arkadaşımla biralar ve sigarayla sövme seansı.
Deli gibi yürürüm açılmadıysam duşta ağlarım.
Düşünürüm sonra hangi hüznüm beni terketmedi ki, bu da gidecek derim. Düşüncelerime dikkat eder pozitif düşünmeye özen gösteririm.
Dünya hayatında ne hüzün ne de sevinçler kalıcı.
içimdeki zehri bosaltana kadar yazarım. bana en iyi gelen şey yazmak olmustur hayata en katlanamadigim anlarda. nefretimi, acımı hafifletir biraz da olsa; o anı daha yasanilabilir kılan tek şeydir yazmak benim için. sonra geri dönüp dönüp okurum bunalımlarimi sıkıntılarımı. mutlu anlarimda da okurum, tekrar geri gelip beni bulacaklarini bilirim hepsinin ama şaşırırım hayatin garipligine ve zamanla acılarımın nasıl soğuduğuna, geçip iyilestigine.
Moralim az bozuksa alisveris yaparim disari cikarim gezerim.Biraz daha bozuksa arkadaslarimla dertlesirim kahve iceriz olmadi bi bira.Moralim cok cok bozuksa zaten yataga duser hastalanirim.Yemek yiyemem.Solarim zaten ....Daha cok moralim bozulursa anneme siginirim.Onun yaninda agliyorsam durum fenadir.Bana sevdigini soylesin isterim sacimi oksasin ,dizine yatirsin ,gogsune sıkıca bastirsin kucukken ondan beklediklerimi simdi yapsin isterim.Yapar "iyilestirir" beni...Eger moralmen çokmüşsem bunlarin hicbiri bana iyi gelmiyorsa annem bile...Olmustu boyle bisey yillar once..Hickimse iyi gelmemisti bana...Aci cekiyordum nefes alamiyordum kalbimin ortasinda bi hancer vardi cekip atamiyordum..Insanlara guvenimi yitirmistim..Ozaman bi dostumun cook kenar mahalledeki evlerine gittim...ailesinin evine..Binalarin ic ice oldugu gunes vurmayan ,bi evin penceresinin diger evin penceresine baktigi bahcesiz ama kapi girisinden sadece gokyuzunun gorundugu bi ev..Sicak insanlardi cok iyi kalpli benide cok severlerdi..Sorgulamadilar bile..Bu kizin nesi var ?neden konusmuyor ?neden gozlerinin alti mor?demediler yani yuzume..Beni bagirlarina bastilar tam bir hafta kaldim orda.Penceresi baska evin duvarina bakan o karanlik odada.Yemek yemek icin cikiyordum bazende cay kahve iciyorduk..Hep o odadaydim..Farkettimki o zaman ben cook aci cekip sarsildigimda deniz kenari ,bahceli yada kalabalik sosyal bir ortamda bulunan bi yeri tercih etmemistim..Oralar bana iyi gelmez diye dusunmustum..Yaralarimi bu kucuk ama karanlik evde sarmak istemistim..Sardimda tam bir hafta gece agladim gunduz bos bos etrafi izledim ,düşündum...O samimi insanlar bana iyi geldi...Iste ozaman yine bu benim "gercegim"oldu sadece "samimi"insanlar bana iyi geliyordu..Digerlerini at çope hayatina sakin alma ,bulastirma..O arkadsima hep minnettar kaldim sirf o bi hafta beni ona bagladi...Dostlugumuz pekisti..Yillar sonra arkadasim ogunleri anlattiginda huzunlendik gulduk..."Sen kimseye yaralarini gostermessin ,o kotu halinde bize geldiysen bu beni ne kadar sevdigini ve guvendigini gosterir ben cok mutluyum "dedi...Ayrintilari hatirlatti "Bir hafta aslinda hic konusmadin ,gozlerinde huzun vardi deriiin bi huzun..Benimle zorla konusuyordun ve zorla gulumsuyordun...O neseli hayat dolu ev arkadaşimin yerini başkasi almisti sen "yoktun"dedi" ...Sonra nemi oldu?? "geri geldim" * zor gunumde yanimda olanlari hiiic unutmam ...
