kırıldım, çünkü 7 yıl sonra ilk defa bu doğum günümü kutlamadın.
kırıldım, çünkü daha iki gündür tanıdığın o salak adamı ömürlüksandın.
kırıldım, çünkü geçmişi elinin tozlu tarafıyla ittin.
kırıldım, çünkü ankara'nın o tir tir titreten ayazında seni ben bekledim.
Şu başlık altındaki entryleri okuyunca herkes herkesi seviyo ama kırılıyo sonra aşk acısı çekiyo gibi hissediyosun. Sonra diyosunki e bu kadar çok seven varsa bu karşılık vermeyenler kim. amk ben onların size bişi olmasın kırılmayın.
Hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı. Çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi. (sabahattinali)
Yıllar önce kaleme alınmış kelimeler benim bu günüme aitti.
doğum günümü bu senede kimse hatırlamadı. hadi diyelim 1 eylül okul başlamadan önce olan bir olaydı. kimse bilmezdi. ya peki şimdi ? hatırlaya hatırlaya engellediğim bir insan hatırladı.
peşimde bir yıl koşan, ömürlük kurduğu hayalleri anlatan, mutluluk yeminleri veren hiç aşık olmadığım bir adamın kendine aşık edip sonrasında yüz seksen derecelik dönüşü. senaryo ne ara bu hale geldi, noldu da o bana yalvarırken ben onu ayrılmamıza rağmen bir aydır unutamaz oldum. o ince sandığım insan bana ne ara hakaretler eder hale geldi. hiç mi güvenmeyelim kimseye bunu mu istiyorlar artık. çok kırgınım bu hayata sen de beni kırma günahıma girme dedikçe nedir bu insanlardaki merhametsizlik ve üzme merakı. hayatta zorlukları olan insanların hayatlarına girip bi de onlar daha bok hale getiriyor ya ne diyim ki ben.
yalnızlığın verdiği duygu mu yoksa hayal kırıklığı mı daha berbat ona karar vermeye çalışıyorum bu aralar. sanırım ikincisi daha çok yaralıyor. vicdanı, kalbi, acıma duygusu kalmamış insanlardan güvensizlikten ziyade korkuyorum artık...
kendime. aptalım aga ben cidden kaç ay boyunca yazmadım gitmeme bir hafta kala yazdık. çok da güzel konuştuk ama sustum. şimdi gittiğim yerdeyim ve seni çılginlar gibi özlüyorum.
