sinirlenince ağlıyorum. bundan nefret ediyorum. normal bir tartışmanın ortasında gözlerim doluyor. sonra sesim falan da değişiyor. işin ciddiyeti kaçıyor birden. karşı taraf tuhaf tuhaf bakıyor ''ne dedim ki şimdi'' havalarında. ''ben yok bir şey devam'' gibi el hareketleri sergiliyorum vs. işte bu tartışma sonlarında yalnız kalınca kendimden nefret ettiriyor bana. yine doluyor gözlerim lan. ne biçim insanım.
uyku düzenimdir. ne gıcıktır bu uyku problemi. bir de kolay hastalanırım. elin oğlu yağmurda bisikletler sürerek çalışır. biz iki soğuk almayı verelim. ne soğuğu lan? yazın hastalanıyorum ben. o da hep uyku düzensizliğinden işte. yine başa döndük.
Tam bir hastalık hastayımdır allahtan annemde benim gibi yada bn onun gibiyim o paralar yıkanacak asla insanlarla yakın mesafe yok asla alışveriş merkezideki arabalar ıslak medille silinmedn alınmıycak alınan herşey yıkacak yada silinecek nefret ettim kendimden.
ilk görüste insanlarin karakterini çözebiliyorum.
cok dogrucuyum.
hata kaldiramiyorum.
insanlari kirmamak icin cok cok ince düsünüyorum.
ve değmeyen insanlar için kendimi çok fazla yıpratıyorum.
Tartışma esnasında aklıma gelmeyen lafların tartışma bittikten sonra aklıma gelmesi ve "niye söyle söyle demek o an aklıma gelmedi ki" diye kendi kendime hayiflanmam.
