biri bana derdini anlattığında ne diyeceğimi şaşırıyorum. kötüymüş gerçekten gibi şeyler zırvalayıp o insanı daha da beter ediyorum. teselli etmeyi bilmiyorum ben.
belki nefret etmemem gerekir ama bu ülkede düşünmek özelliği. başına iş açar halbuki insanın. keşke bazen düşünmeden koyunluk yapabilsem diyorum. benim adıma konuşan bir kişinin ağzı ile ona buna bok atsam diyorum. sonra da makarnamı kaşıklasam. kafam rahat olurdu.
Etrafimdaki insanlarin hep iyi niyetimi suistimal ediyor olmalari bazen benim onlara kotu, tuhaf, umursamaz olarak davranmama sebep oluyor. Karakterimde olmayan davranislari sergileyip bana cok fazla yaklasmamalarini sagliyor ve bazen araya ciddiyet koyuyorum. Bu huyumu sevmiyorum ama insanlar boyle davranilmayi hakediyorlar. Aksini yaparsam illaki zarar goren ben oluyorum.
az önce yaptığım şey. arkadaşlarıma kızdım, bastım gaza çektim gittim. halbuki eğlenmek için çıkmıştık dışarı. onların salaklıkları her şeyi bok etti, benim yaptıklarım da da sıvadı durumu. sinirlendiğim zaman ağzımı açmıyorum, susuyorum ve mekanı terkediyorum, hem de hiçbir açıklama yapmadan. çünkü o an kimseyle konuşmak istemiyorum. ama bu da çevremdekileri daha da çıldırtıyor tabi. şimdi epeyce bir ayıp ettiğim için konuşmayacağız. bunu nedeni de 2. en nefret ettiğim huyum. inadım fena tutar. hayatta ilk adımı ben atmam. onlar konuşacak benimle. hay ağzına edeyim ilmaren. ne gada nalet adamsın yav.
her şeyi erteliyorum.çabuk sıkılıyorum.tembelim.en kötüsü, bunların hiçbiri umrumda değil.aslında bazen üzülüyorum.atarlı ergen hallerime ayar oluyorum sözlük.
