ağlamamam gereken yerlerde gözyaşlarımı tutamamam.
kendimi sıkıyorum, olanca gücümle direniyorum ama kendimi o kadar çaresiz hissediyorum ki engel olamıyorum. oysa ki ağlamamam gerek. güçlü görünmeliyim. ama olmuyor işte...
takıntılarım
herseyi kafamaçok takmak.
pireyi deve yapmak
en mutlu zamanımda bişeyler bulup senaryo üretmek.
felaket tellalliği
hıncımı kendimden bile çıkartamamak
herşeyin en kötüsünü düşünmek
haddinden fazla herkese değer vermek ve iyi davranmak
çabuk bağlanmak
kendimle ilgili herangibi bir konuda bişey anlatcağım zaman nedensiz bır sekilde gözlerimin dolması ve ağlamamak için kendımı zor tutmak.
yapamadığı bir işi bir daha yapmamak üzere bırakmak
çoğu durumda aşırı heycan yapıp korkmak
bir kimseye çabuk güvenmek
birine sinirlenince onu öldürmek istemek hatta öldürmeye kalkmak
ve son olarak beni sinir eden korkutan vb. bir olayı yada sıkıntımı anlatmaya çalışırken gözlerin dolması ve ağlamamak için kendimi sıkmak. *
bazen fazla soğukkanlı ve duyarsız olabiliyorum ve bu hiç hoşuma gitmiyor, bazende saçma sapan şeylere aşırı tepki veriyorum, sinirden elim ayağım titremeye başlıyor.
kısacası dengesizim biraz...
-ani ve şiddetli parlamalarımın olması.
-küfürbaz olmam.
-pişman olacağım şeyleri bile bile yapmam.
-gamsız olmam.*
-zaman zaman; dünya yansa, 'bi dur be oğlum' deme kapasitesine sahip olmam.
-duygulara pek fazla önem vermemem. *
