bugün metroda iri gözlü erkek evladı kıskandım. Yada onun annesini, bilmiyoum.. Benimde öyle bi evladım olsun istedim bi an.. Bi an kendimi anneliğe hazır hissettim. Ve aklımda geçen tek cümle 'zamanı geldi' idi ...
Malları kıskanıyorum. Mal insanları, onların mutluluklarını...
Hani meşhur bir söz vardır "cehalet mutluluktur" diye işte tamda o cahil ama mutlu insanları...
Boktan kafalarıyla kendilerini adadıkları "hiçlik"leri dünyanın merkezine koyarak bir gününü doldurabilen politikleri, sünepelikleri sayesinde malı götürenleri...ölse mezar taşını dikecek kimsesi olmayanların vatan millet sevgisini...
sıradan bir ortadogu dinine sırtını dayayıp bir ömür varoluş bunalımı nedir bilmeden yaşayan dindarları...
Götüm gibi bir hayat yaşamaya mahkum binlerce vasat insanın örgütlü olarak kendi basit varlığını üst bir davanın potasında eritip "Kahraman" olmalarını... Ve bütün bunların hepsini bir tek gerçekle yüzleşmemek için( anlayana) yaparken bunun farkında olmayan cahilleri, malları kıskanıyorum.
Bana ait olduğunu hissettiğim her şey. Bu arkadaş olur, aile olur hatta kitap, film, müzik olur. Sevdiğim her şeyi fazla sahiplenince kıskançlık da ardından geliyor.
Zengin kütüphaneye sahip ve çok zeki insanları kıskanıyorum sözlük. parada pulda gözüm yok öyle.
edit : Ulan insan zeki insanları kıskanan birini neden eksiler ?
