içimi dökmek.
Elimden başka birşey gelmiyor çünkü.
Tam 1 hafta oldu sesini duymayalı.
Alışamadım sensizliğe hala. Sadece çevrimiçi oluşunu seyredebiliyorum o kadar.
Biraz su beynimi rahat bıraksam. Mesela bir kaç yıl sonrayı hesaplamayı bıraksam. Düzen takıntımı bıraksam. Çevredekileri rahat bıraksam. Bu herşeyin mükemmel olmasi takıntısı beni yordu .
Hiç kimseye ihtiyaç duymamaya başladım artık. Farkındayım ki kendime ihtiyaç duyuyorum. Ne boş konuşan insanlar ne de heves ettiğim onca şey. Insan önce kendi değerini bilmeliymiş.
