onunla bizim evden çıkmış, yürüyüş yapıyoruz.
yolda ayakkabımın tabanı açılıyor "beni bekle, hemen değiştirip geleceğim" diyorum ama o yoluna devam ediyor. döndüğümde aynı yolda bulamıyorum onu.
tıpkı gerçek gibi.
benim yaşadığım badirelerde yanımda yürüyemezdi.
şimdi sırada teoman'dan o şarkısı geliyor sevgili dinleyiciler;
Başlığı görünce rüya kavramını hatırladım yeminle. Nice zamandır rüya görmüyorum. Onu bırak görmediğimi bile unutmuşum. Bi sen hatırlattın bunu da bana. Sağolasın sözlük. inşallah bu iyi bir şeydir.
En son bunu görüp görmediğimden emin değilim ama biri kafama sıkıyordu. Kafatasıma kurşunun saplanışını hissettim adeta. Öldüğümü düşündüm ama rüyaymış.
ingiliz askerleri türk askerlerini vatan haini olmaktan dolayı kafalarına kurşun sıkmak suretiyle infaz ediyordu. bende çekirdek çitleyerek sıranın bana gelmesini bekliyorum bi yandan da bu orospu çocukları kim oluyorda bizi yargılıyorlar diye kafa tutuyordum..
uyandığımda çok sinirliydim. galiba ülkenin gündemi başıma vurdu.
belli belirsiz hatırladığım rüyadır. memleketteyim. anneannemin evinde. anneannemle ikimiziz. bi haber geliyo, bi yere gitmemiz lazım arabayla. uzun bi yol var. vakit sanırım gece. sabah yola çıkalım diyoruz. ama benim uyku düzeni olmadığı için bi türlü uyuyamıyorum. kendi kendime düşünüyorum uyumam lazım yoksa yine direksiyonda uyuyup kaza yapıcam falan. bi türlü uyuyamıyorum, bir türlü yola çıkamıyoruz bi türlü gidemiyoruz. böyle boğucu bi atmosfer var. zaten hep rüyalarımda bi yere gitmeye çalışıp bi türlü gidemiyorum. çırpınıyorum çabalıyorum bi şeyler yapıyorum ama gidemiyorum. aynı gerçek hayattaki debelenip çırpınıp durduğum halde bir arpa boyu yol alamayışımı her gece rüyalarımda da yaşar oldum. iyice psikolojim bozuldu amk.
