Tiroid ameliyatı olmamla mütevellit boğazımda bulunan uzunca bir çiziktir kendileri. Ne oldu sorusuna farklı cevaplar vermemle birlikte beni eğlendiren bir iz aslında her kusur bi sebep olabiliyormuş.
Sanırım bazı insanların yara izleri geçmiyor, biyolojik bir şey yani. Burayı yaklaşık bir sene önce airfryer’da yaktım hala duruyor, kolumun diğer tarafında da daha büyük bir ütü yanığı var o da geçmedi aynı şekilde. Sarı kantaron işe yarar mıydı acab?
(img:#2376366)
deli bir çocukken ineğe zorla harley yedirmeye çalışmam ve akabinde göğsümü uçtan uca boynuzlamasıyla olmuştur. yetmemiş arkadaki dikenli tellere yapıştırmıştır. ama artık yok geçti nasılsa.
Her insan bir parça bırakır giderken. Yani gittiklerini sanırlarken. Çünkü tam anlamıyla gidemezler, o parça kalandadır, gidemeyendedir. Gideni hatırlatır. Yara izi gibi bir şeydir işte. Geçmez hiç, alışırsınız bir süre sonra. O gidiş, o bırakılan yara sizin bir parçanız olur. "Ondan kalan son hatıra" diyerek daha da seversiniz o yarayı, canınızı acıtmasına rağmen.
Acıya acıya sevmeye devam edersiniz, acıdan hoşlanarak. Canınızı acıtmasını bile sevecek kadar sevmişsinizdir. Çok sevmişsinizdir. Seversiniz işte, her gün o yara izine bakarak, sıkılmadan. Sonra o yara kabuk bağlamaya başlar gözünüzün önünde. Yavaş yavaş iyileşir siz istemeseniz bile. Sonra kalmaz ondan geriye bir şey, soluk bir iz, anca. Belli belirsiz...
"Unuttum" dersiniz onu görünce, "onu sevmeyi unuttum sevmiyorum, o ize baktıkça artık canım yanmayacak. Kalbim benim artık, bir benim." Ama öyle olmaz işte, biri çıkar karşınıza ansızın. O yarayı tekrar açığa çıkaracak, tekrar kanatacak... Gerisi aynı şeyler işte, acımasız bir düzen gibi.
Siz siz olun aynı yarayı ikinci kez kanattırmayın, bir olsun. Köksal abinin de dediği gibi "Herkesin bir yara izi vardır, kimseye dokundurtmayacak kadar güzel olan."
