alttan alttan laf sokulmasına rağmen anlamayıp yüzsüz bi şekilde hala sülük gibi yapışmaya devam eden,beyin hücrelerinin fazlasıyle eksik olduğunu düşündüğüm insandır.
bazen bir sevgili, bazen arkadaş, bir komşu... tahammül edilmez. kimisi bir sigara bedavadan içeyim, aman akşam yemeğim çıksın, ya da dur şunun yanına gideyim de bi çay ısmarlasın diyebilen parazit türüdür... tahammül etmeye çalışır insan, bazen üzülür, zaman geçer sabrınız zorlanmaya başlar. telefona cevap vermek gelmek insanın içinden, ısrarla aramaya devam eder, anlamaz. yüzsüzdür. alışkındır bu durumlara. kişilik denen olgu onda hiç oluşmamıştır. canları şu lafı duymak ister "ya bırak peşimi, ben seninle görüşmek istemiyorum." sonunda bir cesaret söylenir belki, adabıyla ama nato kafa nato mermer. gurur denilen şey olmadığı için bunu da kabul etmezler. kendilerini affettirmeye çalışırlar, iyice tiksinirsiniz artık, acıma ve tiksinti duygularınız birbirine karışır. *
"sülük müsün ?" ile biten diyologları başlatan apti insanlardır ve o insanlar her zaman boş olan pazar gününüzü doldurmak amacıyla etkinliklik üretmek için bir taraflarını yırtabilitesi olan mahlukatlardır.
insani hayattan sogutan insanlardir.
Defalarca ima edilmesine ve hatta direk soylenmesine karsin insanin hayatinda tutunmaya calisan, yılışık kisiden daha igrenc hic birsey olduguna inanmiyorum.
