Yalnız yaşıyorum ve genelde dışarıdan sağlıksız şeyler söylememek için yemeğimi yaparım. Eve bir gün geç gelmişim, deli gibi yorgunum ve şansıma buzdolabında yemek var. Yemeği çıkardım ısıttım tabağa koydum. Tabağı masaya koyup bardak almaya kalktım. Bardağı almadan tekrar yemek koydum ve fark ettim ki ben zaten bir tabak koymuşum. Kalktım neyse dedim bardağı alayım o sırada yine aklım karıştı yine bir tabak daha yemek koydum. Hayır yani demans için çok gencim, herhalde gerçekten aptalmışım o gün.
Mağazada aynı T-shirtü iki sevgilinin giymesi, akabinde benim onları çalışan sanıp bayan olana seslenmem ve deli misin sen tepkisini alıp özür dileyerek hızla oradan uzaklaşmamdır. Aklıma geldikçe utanç duyduğum bir anım bu da.
puslukita ve arkadaşı oturmaktadır. telefonu elinden bir an bile düşürmeyen arkadaşın telefonu şarjdadır ve arkadaş inanılmaz derecede boşlukta hissetmekte, evi keşfe çıkmaktadır. evi keşfetmeyi bitirip puslukitanın yanına dönen arkadaş ayda yılda bir sohbet etmek istemekte, puslukita ise nadiren eline aldığı laptopu bırakmadan sohbeti devam ettirmektedir. bunu anlayan arkadaş ''puslukita kalk şunun başından da ortalığı toparlayalım, arka fona da bir müzik ayarlayıver'' der. arkadaşından ilk kez bu teklifi alan puslukita zafer naraları atarak dans etmekte, timsah yürüyüşü yaparak evi turlamaktadır. o esnada annesinden mesaj alan puslukita, mesaj yazarken şarkıyı da açmaya çabalar. şarkı açma işlemini başarıyla tamamlayan kahramanımız sesin kısık olduğunu fark edip sesi açmaya çalışır fakat ses açılmaz. tuşa tekrar basar, basar, basar... gelin görün ki ses hala aynı seviyededir. bu duruma sinirlenen puslukita, annesine yazacaklarını yüksek sesle söyleyip, laptopa olan sevgisini annesine olan mesajında dile getirir. daha sonra sesi tekrar açmaya çalışan puslukita açmayı yine, yeni ve yeniden beceremez. yüzüncü denemeden sonra telefonun ses açma tuşuna basarak laptoptaki şarkının sesini açmaya çalıştığını fark eden puslukita, ikinci sinir krizini geçirir. tam sakinleştim derken annesinden ''sana mesaj atacağım sms e yazık'' temalı mesaj gelir. annesine yazdığı mesajı okuma şerefine nail olan puslukita, haline bir gülüp bir ağlamakta, en başından beri onu izleyen sinsi arkadaşı ise kahkahalara boğulmaktadır...
dolmuştan inerken şoföre görüşürüz demek.
telefonda konuşuyodum annem -sen daha uyumadın mı dedi?
tencereye su koyarsın ısındı mı diye bakmak için elini değdirirsin ne kadar saçma olduğunu bilmeme rağmen ve her seferinde yapıp yanmama rağmen hala yapmaya devam ediyorum ve devam edeceğim. dkdkdd.
geçen pazartesi günü başıma gelmiştir. en aptalcası bu mu bilmiyorum ama yeteri kadar aptalcaydı. sabah derse girdim öğleden sonrası da boş. dedim okulda kalır ders çalışırım. laptop'ı filan paketledim, hatta atıştırmak için bi ton sandiviç aldım. gittim çalışmaya bi baktım defteri evde bırakmışım amk...yanımda not tutacak bir kağıt parçası bile yoktu. sinirlendim eve döndüm içtim amk çalışmadım.
köftecide çalışıyordum. bilenler bilir köfte yaparken yağların aktığı bir boru gibi u şeklinde ızgara kenarında bir aparat vardır. akşam dükkanı kapatırken o yağların olduğu aparatı elime boşalttım. kızgın yağ elimi yaktı. tuttum çöpe attım rahat rahat.
Tv kumandasını bulamayınca, kumandayı telefonla arayıp sesini takip ederek bulmak için, cep telefonundan rehbere girmek suretiyle, "ulan bunu ne diye kaydettim amq" diyerek öyle beklemek.
lisedeyken saatlerin geri alındığı gün okula eski saate göre gitmek ve okulda madara olmak.
lisedeydim, çıktım evden. yollardan normale göre az araba geçiyor. ilginç dedim kendi kendime. otobüs durağına gittim. otobüs de bir türlü geçmiyor, durak bomboş. bugün bir enteresanlık var dedim. yürüdüm mecburen okula doğru. hızlı da yürüyorum ki çünkü yürüyerek gidince geç kalacağım. neyse geç bela okulun kapısından girdim. kapıdaki bekçi beni görünce "hayrola bu saatte" dedi. güldüm, içimden dedim adam bile bayağa geç kaldığımı fark etti. girdim içeri, bahçe bomboş. bunlar dedim derse girmiş haliyle. çıktım bizim kata, kapıyı çaldım. kapıyı açınca boş sınıfla karşılaştım. haydaa dedim bu işte bir terslik var. aşağıya indim. bahçedeki karşılaştığım iki kıza bugün "okul tatil mi oldu" dedim. "Nasıl ya anlamadım" dedi biri. Ya dedim, nerdeyse birinci dersin bitmesine 15 dk kaldı, okul bomboş. iki kız kız başladı kahkahalarla gülmeye. "sen dedi dün akşam saatini geri almadın mı" dedi birisi. "hayır, geri mi alındı dün akşam? hadi yaa" dedim. arkamdan o iki kız gülmeye devam ediyordu.
tuvalete gitmiştim arkada film açık kalmıştı yaklaşık 30 dakika sonra geldiğimde internet paketinin bitmiş artı kontürlerimden yiyişini gördüğümde beynimden vurulmuşa döndüğüm anımdır.
Önceden cuma günlerini beklerdim farklı şehirlerde olduğumuz için her cuma gelirdi sonra ayrıldık ben pazartesi gününü cuma zannedip bütün gün elimde telefon haber beklemiştim.
Bir kere asansör bozulmuştu içinde kalmıştım. Ertesi gün bakkala gideceğim annem dedi ki asansörü yapmadılar sakın daldırıp binme. Tamam dedim gittim bakkala. Bakkal para üstümü eksik verdi dedim eksik verdiniz tam verdi işte ''oh param kalmadı'' diye kendi kendime sevindim eve giderken. işte artık nasıl bir sevinçse (ruhumun fakir olması mı demeliyim artık) anneme ''anne bak paramızı onlarda bırakmadım hahah'' diyebilmek için koştum binaya girdim içeri bindim asansöre. Ve tabi ki asansörde kaldım. Telefonum yok bir şeyim yok bağırdım işte duydular açtılar öyle. En aptalca dalgınlık diye bir şey yok ben de. Hayatımın her alanında dalgınlık yapıp aptal mıyım ben diye yeterince kendimi sorguluyorum zaten.
hasta odasında tansiyon ölçüyorum, manşonu bağladım şişirdim baktım ses gelmiyo denedim denedim olmadı, sonra hastaneye sövdüm hepsi mi bozuk olur bu aletlerin diye,
sonra bi baktım steteskop kulağımda ama hastanın koluna koymayı unutmuşum.
