bu başlık içime dert oldu yazmazsam olmazdı. bu çocuk bendim ve hemen anlatayım o hüznü.
ben kızım ya, mahalledeki çocuklar bir türlü benim de uçurmama izin vermiyorlar uçurtmalarını. tabi sinirden köpürüp 'ben de yaparım ne olacak ki' diye başlıyorum işe... ama ben daha çubukları bağlamayı bile bilmiyorum tabi. neyse babaydı, dayıydı erkek aile bireylerinin yanına koştura koştura 'bana uçurtma yapın' diye çığırıyorum ama çok meşguller tabi (!) olmuyor benim iş. sonra kahramanım anneannem geliyor ve 'ben sana bir uçurtma yaparım hepsini de geçer senin uçurtman' diyor. mutfağa gidiyor ve on dakika sonra elinde bildiğimiz beyaz pazar poşetinin ucuna bağlanmış iple geliyor. ben bir hayal kırıklığı yaşıyorum tabi ama çaktırmıyorum, yazık kadın üzülmesin diye. sonra bir hışım başlıyorum poşetle çocukların yanından koşmaya... eh ama ne oluyor benim poşet-uçurtmam uçtukça uçuyor.
şöyle de bir şey var ki benden sonra mahalledeki bütün çocuklar o uçurtmadan yapmıştı. havamı bir ben bilirim yani.
